- ̀ polarisˊ-

and started to cry

"Gözlerine alışmak zor olmalı Hyunjin."

İpek örtülerin içinde uzanmakta olan Hyunjin'in cevabı baş sallamak oluyor.

"Çocuk yaşıyor. Eğer merak ettiğin buysa."

Babasının sesindeki alay, sinirlerini germeye yetiyor. "Onu görmek istiyorum."

"Doktor Seo onun ayağa kalkacak durumda olmadığını söyledi." diyor babası sertçe.

Ama oğlunun isteğini her zaman yerine getireceğine dair verdiği söz, daha baskın oluyor.

Hyunjin yattığı yerden kalkmaya çalışsa da başı dönüyor ve tekrar yatağa devriliyor. "Bence sen de ayakta kalacak durumda değilsin oğlum..." diye mırıldanıyor Bay Hwang, odadan çıkmadan önce. Hyunjin arkasından ona öfkeli ve sitem dolu bakışlar atıyor.

Elina, "Gel, seni ona götürelim." diye şefkatle fısıldadığında yüzünde gizleyemediği bir tebessüm oluşuyor.

Koridoru tam bir sessizlik eşliğinde geçiyorlar ve söz konusu olan odanın kapısına geldiklerinde Hyunjin Elina'ya, yıllardır ona destek olup ona merhametle yaklaşan kadına, gergin bir bakış atıyor.

"Sence benden nefret ediyor mu?"

"Saçmalamayın küçük bey! Mesajları hatırlamıyor musunuz?" Hyunjin hepsini hatırlıyor hatırlamasına ama içinde ufak şüphe zerresini silip atamıyor.

Elina elini kapı koluna uzatıp onu döndürüyor. Kapı açılırken Hyunjin'in görüşü netleşiyor.

Gözüne takılan ilk şey, tabii ki yatakta yatan çocuk oluyor. Siyah bir göz bandıyla kapanmış yüzü, Hyunjin'in ağlamasına sebep oluyor.

Doktor Seo, Elina'yı hızlı ve anlamlı bir bakış atıyor. Elina mesajı alıyor ve ikisi beraber odadan çıkıp yataktaki göz çukurları boş olan çocukla, o boşluğu kapmış olan çocuğu yalnız bırakıyorlar.