ᴏɴᴇ ᴍᴏʀᴇ ᴅᴀʏ ɪɪ

F I V E

▫ O N E M O R E D A Y ▫

"Байна уу?"

"..."

"Жисү?"

"Ү-үсог аа."

"Ж-исү? Уйлчихсан юм уу?
Юу болоо вэ?"

"Ү-сог."

"Уйлахгүй надад хэлээч.
Бүх зүйл зүгээр үү?
Жэнни... зүгээр биз дээ?"

"Жэнни, дахиад алга
болчихлоо. Үсог аа, итгэж
байна уу? Би зүгээр л
түүнийг дахиад алдчихлаа.
Утас нь холбогдохгүй
гэр, сургууль эсвэл бүр
тэр газарт ч алга. Үсог
би яах вэ? Жэнни дахиад
л нүдний минь намайг
орхиод явчихлаа."

"Юу гээч, Жисү эхлээд
тайвширцгаая. Одоо
хэтэрхий орой болчихсон
учраас унтаж өөрийгөө
тайвшруул. Би өглөө эрт
очих болохоор тэр үед
дахиад ярилцацгаая,
ойлгов уу?"

"Үсог, чи мэдэх үү?"

"Жисү, одоо унта-"

"Би түүнд хайртай."

"Ойлгож байна аа. Жэнни
чиний хувьд хэр их үнэ
цэнэтэй найз болохыг...
Би сайн мэднэ."

"Үгүй ээ, чи мэдэхгүй Үсог.
Хэн ч ойлгохгүй, ойлгохыг
хүсэхгүй. Би түүнд хайртай.
Өөр хэнийг ч тэгж ихээр
хүсч чадахааргүй тийм их
хайртай. Жэнниг аврахын
тулд оронд нь өөрийн
амьдралаа новш болгосон ч
хамаагүй, хараал идсэн
дэндүү ихээр... хайрласан."

"Би түүнийг алдахад
хангалттай тийм ихээр
хайрласан."

"Чи мэдэх үү?"

"Тасаллаа."

"Үгүй ээ, битгий тасал.
Би чамд үнэнээ хэлсэн
болохоор чи ч бас
тэгэх хэрэгтэй."

"...Чи одоо ч Жэннид
хайртай биз дээ, Үсог."

Утас тасрах чимээ.

Чимээгүй.

Мэгших чимээ.

Чимээгүй.

"Буцаад ирж болохгүй
юм уу? Ганцхан удаа..
Намайг уучлаад... илүү
сайн нэгэн байх
болохоор...
буцаад ирээч дээ."