Kendimi o korkunç kabuslardan birinde kısılmış gibi hissediyordum.Hani ağlarsınız,yakararırsınız ve kimse duymaz.İçinizdeki çığıkları kimseye anlatmayı başaramazsınız.Vücudum anlamsız kalabalığın içinde yardım beklercesine harekete geçmiş gibiydi.O'nu kurtarmak istiyordum.İçimdeki yangından bir haber bu umarsız kalabalık beni sona sürüklüyor,insanlığın içinde boğulup yok oluyordum.
Ama bu bir rüya değildi ve kabusun aksine hayatım için koşmuyordum.O'nun için O bana çok tanıdık gelen mavi gözleri beni delip geçiyordu sanki.Hiçbir zaman söylemediği o sözleri söylemek için neyini feda etmezdi ki?Annemin ölümü O'nuda yakmış,alevlerin için hapsetmişti.
Ve yeteri kadar hızlı koşamadım.
Olağanüstü acı kalbime saplanıyordu.Babamı rüyalarımda bir kez daha kaybetmiş,idamına göz yummuştum.
