Średniowiecze to epoka historyczna trwająca od V wieku do XV wieku. Zaczyna się wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego, zakończyła zaś w czasie wielkich odkryć geograficznych.
Znajdziecie tutaj opowieści o mrocznych wiekach pełnych wojen, k...
Antysemityzm - niechęć i dyskryminacja w stosunku do narodu żydowskiego - ma swoje początki już w kulturach starożytnych i zaczął szerzyć się na Europę Zachodnią, wraz z przyjęciem chrześcijaństwa.
Większość wspólnot żyła ze sobą w zgodzie aż do końca XI wieku, do czasu stopniowej asymilacji chrześcijan od Żydów. Znaczne pogorszenie ich relacji nastąpiło w epoce wypraw krzyżowych, kiedy to Żydów przedstawiano jako pomocników muzułmanów. Spowodowało to wiele antyżydowskich wystąpień. W tym czasie Żydzi ze strachu sami decydowali się na izolację i tworzenie własnych dzielnic. Prześladowania wzmacniały w nich poczucie odrębności i jedności zarazem.
Na postawę chrześcijan wobec Żydów oddziaływały dwie idee. Po pierwsze, uzasadniająca ich podległość koncepcja „niewoli żydowskiej" jako kary za odmowę uznania Chrystusa za prawdziwego Mesjasza. Po drugie, ze względu na to, że byli świadkami życia Chrystusa, mieli przetrwać, ale w roli poniżonych i zależnych od woli chrześcijan niedowiarków.
Antyżydowskie wystąpienia opisywał Jan Długosz w swoich Rocznikach, do których dochodziło w różnych krajach europejskich. Uważa on, że spotykające Żydów nieszczęścia to kara zesłana przez Boga, a sam widzi ich jako chciwych i perfidnych. Fragmenty Roczników, dotyczące Żydów, zawierają opisy rzekomych zbrodni przeciw chrześcijanom, takie jak mord rytualny i bezczeszczenie hostii.
W Polsce, tak jak innych krajach średniowiecznych, Żydzi byli bezpodstawnie oskarżani o zatruwanie studzien, mordy na chrześcijańskich dzieciach i bezczeszczenie hostii. W naszym kraju jednak dochodziło rzadziej do antyżydowskich wystąpień. Żydów przed atakami chronił monarcha, jego urzędnicy interweniowali w czasie zajść, a także wytaczali procesy władzom miejskim, oskarżanym o dopuszczenie do zamieszek. Poszkodowani Żydzi mogli szukać sprawiedliwości w sądzie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(Wypędzenie Żydów przez Filipa II Augusta w 1182 roku. Miniatura z kroniki francuskiej z 1321 roku.)
『EPIDEMIA CZARNEJ ŚMIERCI』
Dżuma wybuchła w roku 1348 i pochłonęła, według współczesnych mieszkańców, jedną trzecią kontynentu. Skierowało to rozruchy przeciw Żydom, niesłusznie oskarżanych o zatruwanie studni i żywności.
W Europie rozruchy antyżydowskie z okresu epidemii odbyły się w około siedemdziesięciu miastach, w tym trzech polskich: we Wrocławiu, w Bytomiu i w Krakowie. Rozpoczęły się masowe mordy całej społeczności, oskarżanej o wywołanie pandemii. Dzięki zastosowaniu tortur, wymuszano od Żydów przyznanie się do winy, co skutkowało m.in. spaleniem 900 Żydów żywcem w Strasburgu 14 lutego 1349. Gminy wyznawców judaizmu wziął pod swoją opiekę papież Klemens VI, który wydał dla nich 6 lipca 1348 bullę protekcyjną.
『OSKARŻENIE O NIEUCZCIWE BOGACENIE SIĘ』
Tak Długosz rozpoczął opis przebiegu pogromu Żydów w Krakowie w 1407 r.:
