I Like This Boss $ Yoonseok

Yeni Başlıyoruz

Bir kez daha yorgunlukla kafamı kaldırdım. Hayatta iki kişiliği yönetmek fazlasıyla yorucuydu. Aynadan gözlerime baktım. Gerçekten solmuştum. Yaşıma nazaran fazla solmuş.

Taehyung, asıl işim konusunda açıkça güvendiğim tek adam. Yarın geceki son projemiz için çıkarttığı AVM haritasını yollamıştı bile. İşe yeni başlayan birkaç gece bekçisi dışında yeni hiçbir şey görmedim. Her zamanki gibi kimse anlamadan işleri hallettiğimiz gibi defolup gidecektik. Güzel günler gelecekti. Şimdi olduğundan daha az yorucu.

Evin en sevdiğim bölümüne, balkonuma, gidip kulaklığımı taktım. Kendimi dinlediğim nadir zamanlardı. Uzun uzun dinledim. Çoğu zaman sessizliği, ara sıra listemdeki devamlı dinlediğim şarkılarımı. Nefes alırken bile boşluğa düşüyordum. Olmak istemediğim gibi yaşamaya devam etmek boğazıma yapışmış bir el gibi beni esir alıyordu.

Bir süre sonra zorla da olsa elimdeki bira şişesini kenara bırakıp içeri geçtim. Nasıl olsa son gecemdi. Sadece uyumaya çalıştım. Her gece olduğu gibi uykumda öleceğimi hissederek.

-Yarın gece 23.34-

İşte bütün taşların yerine oturacağı son saatlere girmiştik. İki valiz eşyamı da yanıma alarak anahtarı ve son kirayı binada konuştuğum ne komşuma teslim edip beni bekleyen iş ortağımın arabasına bindim.

"Her zaman olduğundan daha dikkatli olmalısın hyung."

"Uçak biletleri hazır mı?"

"00.45 için, iki kişilik, New York'a."

"Bekçiler hakkında aklımızda soru işareti kalmadı sanırım. Benim olduğum yerlerde dolanmayacaklar, öyle değil mi?

"Olağan dışı bir durum söz konusu olmadığı sürece dolanmayacaklar."

Şehirdeki paralarımızı değiş tokuş yapmadığımız AVM'ye de gelmiştik. Sık sık yapsam da ilk defa bu kadar heyecanlanmıştım. Her neyse, heyecana gerek yok Min. Her şey yine kontrolün altında.

Elimdeki büyük boy spor çantamla kapanmasına 13 dakika kalan işimi halledeceğim mağazaya girdim. Elimdeki kasa anahtarını sıkıca tuttum ve derince bir nefes çektim ciğerlerime. Anahtar, adamlarımdan iki hafta önce burda bu iş için çalıştırıp o sıra aynısını çilingir sayesinde çıkarttırmamla elime geçmişti. Bu kadar ayrıntılı uğraşırken başarısız olamazdım. Yaptığım en kolay ve sıkıntısız proje gibi görünüyordu.

Nihayet kapanma uyarıları yapılmaya başlanmıştı. Günler belki de haftalar öncesinden tespit ettiğim reyonların gizli olduğunu düşündüğümüz bölümüne girip mağazanın tamamen bekçilerle bana kalmasını beklemeye başladım.

Bir süre de orda bekledikten sonra etraf sessizleşmeye başladı. Sakladığım yerden çıkıp geniş mağazanın kasa kısmına ilerledim. Nefes alış ve verişlerimin sesleri bile duyulmayacak kadar sessiz ilerliyordum. Kasaya yaklaştım ve yine öncesinden birçok kez izlediğim için ustaca anahtarı sokup çevirdim. Siktir, açılması sesli olmuştu.

Geniş kasadan çıkardığım deste deste paraları hızlıca yere serip çantamdakileri de iz bırakmamak için kasaya yerleştirdikten sonra yerdekilleri tıkıştırıp kasayı kapattım. Geriye tek adım kalmıştı. Tüymek.

Yine planladığımız gibi lavaboların olduğu yere gelip sessizce kapıyı kapattım. Ne olur ne olmaz diye kadınlar tuvaletine girmiştim. Havalandırma yukarıda olduğundan lavabodan tırmanıp atladım. İkinci katta olduğumdan büyük bir hasar almadan atlamıştım. Sonunda, sonunda bitmişti.

AVM'nin ıssız arka bölümünde siyah Bugatti aramaya koyuldum. İlerledikçe karanlığa adım atıyordum. Elimi kaldırıp saatime baktım. Tae'nin planlarımız göre bu saatte burada olması gerekiyordu. Her şey bitti derken ekstra işler çıkmamalıydı. Sadece ben göremiyordum ve o da belli olmamak için ses çıkaramıyordu. En iyisi mesaj atmak diye düşündüm.

Cevap alamıyordum. Tek bir çare kalmıştı sanırım. Niye böyle oluyordu şimdi. Sırası değildi. İlerleyebildiğim kadar ilerleyip aramaya koyuldum. Telefon çaldı, çaldı ve sonra bir kez daha.

"Kıpırdarsan mermiyi yersin."

Siktir, ne?

Merhabalar aq, ben ares aka sıpaydi Twitterda au şeklinde yazmamın hem üşendirici hem de bir nevi kısıtlayıcı olduğunu düşündüğüm için burdan devam etmek istedim. Umarım sıkça bölüm yazarım ve siz de sıkça okursunuz.