Yavaş adımlarla salıncağa doğru ilerledim ıslaktım belki de yarın hasta olurdum ama bu umrumda değildi.
Salıncağa oturdum ıslak olmasını umursamadan sonra fısıltılarıma geri döndüm sanırım birisi beni görse şizofren ya da deli damgasını yüzümün ortasına yapıştırırdı ama bu umrumda değildi.
"Sevdiğimi zannediyordum Yoongi seni sevdiğimi düşünüyordum ama hayır seni sevmiyor muşum. Üzgünüm ama çiçekler bile senden güzel geliyor gözüme..."
Çicekler... az önce çiçeklerden bile kıskandığım demiştim değil mi? Işte bu yüzden beni hiç sevmemişti onun ilk aşkı çiçeklerdi. Ben değildim.
Kalbimde ki acıyı umursamadan küçük bir kıkırtı bıraktım sessizliğin içine.
"Ayrılalım."
"Bağırıp çağırmadığın için teşekkürler Yoongi. Aldığın kolyeyi sana vermeli miyim?"
"Sen beni hiç tanımamışsın Jimin ben bir şeyleri zorla yapacak birisi değilim.
Ve kolyeyi çöpe atabilirsin."
Ah... o kolyeyi çok severdim boynuna çok yakışırdı.
Şimdi ise boynunda durmak yerine çöpün içine karışmıştı.
Göz yaşlarım artık akmak istermiş gibi hızlı hızlı akmaya başlamıştı.
Ağlamıştım... hava serinlemeye başlamıştı hem kalbim üşüyüp hem de vücudum üşüyordu...
Sonra hiç beklemediğim bir şey oldu omuzlarımın üstüne bırakılan kocaman hırka ve tanımadığım bir ses:
"Hey ıslak salıncakta neden oturuyorsun hasta olacaksın üstünde de bir şey yok ah... bir de ıslaksın hasta olmaya yemin etmiş gibisin" Kısık gözleriyle beni inceliyip konuşmuştu şaşkın bakışlarımı tanımadığım çocuğa yönlendirirken tekrar konuşmaya başladı.
"Bana öyle bakma ve giy şu hırkayı eğer istersen evime de gidebiliriz en azından ısınmış olursun hm...?" Hırkayı ona geri verip konuşmaya başladım.
"Teşekkürler ama gerek yok birazdan evime giderim."
"Hasta olacaksın giy şunu ve eve gelmek istemiyorsan biraz ileride benim lokantam var bari gel bi sıcak çorba ısmarlayayım sana." Zorla giydiğim hırkaya baktım kolları uzun gelmişti.
Çocuğun dediklerini duyduktan sonra gitme kararı aldım belki sıcak bir çorba içmek iyi gelirdi ya da kafamı dağıtmak için...
"Tamam gidelim o zaman."
🖤🧡
