Tahminimce elimde ki zarfa 3 ya da en fazla 5 saniyedir aralıksız bakıyordum. Belki de ne olduğunu merak ediyorsunuzdur o zaman hiç bekletmeden söyleyeyim.
Dün akşam kafayı yiyecek kadar düşündüm...
O kadar çok düşündüm ki beynimde ki sinir hücreleri işlevini yitirmiş olabilir.
Yoongiyi düşündüm, güzel anılarımızı, kavga ettiğimiz o günleri, ayrılmamızı söylediğimde o gözünden damlayan ilk göz yaşını...
Kalbimin acımasına rağmen ona karşı gülümseyen yüzümü, hastalığımı saklayabilmek için yaptığım her türlü planlar...
Her şeyi düşündüm.
Yoongiye hiç bir şey söylememekte kararlıydım. Benim öldüğümü bilmesini asla istemezdim.
O çok üzülürdü hem.
Ama Kim Taehyung denen doktor ölümümü Yoongiye söylemekte kararlıymış...
Bu yüzden ondan öğrenmektense benden öğrenmeli diye düşündüm...
Beyaz bir kağıda başımdan geçen her şeyi yazdım.
Şimdi ise taksiye binmiş hastaneye gidiyordum.
Ölümüme sadece iki saat kalmıştı...
Son iki saat.
Derin bir nefes aldım.
Artık hastanenin bahçesindeydim.
Sakin adımlarla hastaneye giriş yaptım Taehyungun odasını bulduğumda kapısını tıklatıp 2 saniye bekledikten ve gir komutunu duyduktan sonra odaya girdim.
"Hoşgeldin Jiminie" dedi gülümseyerek Taehyung.
Bende ifademi düz tutarak "hoşbuldum" dedim. Ne kadar hoşgeldiysem...
Gözleri elimde ki zarfa kaydığında bana soru soran gözlerle bakmaya başladı onu çok bekletmeden zarfı ona uzatarak konuştum.
"Bunu Yoongiye verirsin" gülümsemeye çalışarak demiştim her ne kadar başaramamış olsamda...
Bu bölüm hiç içime sinmedi :((
🧡🖤
