İlk değildi, muhtemelen son olmayacaktı. Tüm bunlara rağmen aynı hataya neden düşüyorduk? İnsan sonunu gördüğü uçuruma daha hızlı yaklaşmak için çok çabalar mı, öleceğini bile bile?
Bacakları titriyordu, gözleri kızarmıştı. Gözlerime baktı uzunca, derince, yıllarca baktı, şimdi aradığını buluyor ve buldu.
-Birbirimizden başka kimsemiz yok.
Hep böyleydi demek istiyorum, bunu kaldıramaz.
-Ben asla seni bırakmayacağım, ablacım ne olursa olsun asla.
"Sağlıklı bir insan beyni istediği zaman kolunu kaldırır yüzünü oynatır sahteden de olsa, öyleyse neden gözlerim şimdi beni dinlemiyor?.. "
Başımı omuzuna dayadım, ben ağlarken ona yaslanıyorsam o ağlarken kime yaslanıyor? Sorular her saniye daha çok üzer oldu. Ne yapacağız, kime gideceğiz kim ister, kim alır yükü?
Biz küçüken bir keresinde beni deli etmişti ama olay benim suçumdu elinden kaçmaya çalışırken kumandayı fırlatmıştı bana burnum kanamaya başlamıştı gözlerindeki korku görmeye değerdi ne yazık ki korkan sadece o değildi ben de ağlamaya başlamıştım. Çok sıkı sarılmıştı içine almak ister gibi sanki içine koyacaktı, bidaha kimse incitmesin diye.
-Nolur anneme söyleme, lütfen
Asla söylemezdim biliyordu,biliyorduk. Sonra sarıldı ve geçti. Şimdi anneme söylemesem sonra sarılsak geçer mi?
Geçmez. Arık olmaz ki.
-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
okyanusta bulut
RandomDizlerimi yavaşça kendime çektim, içim dağdı, içim bulutu, denizdi taştım yıktım geçtim. İçim ateşti yaktım herkesi, kimse duymadı. Çığlıklarım camları parçaladı, kimse görmedi . . . .