Broken 2

sotb

Το πρωί που ξυπνάω νιώθω το χέρι του τυλιγμένο γύρω μου...ανακουφίζομαι που ειναι ακομα εδω

Μεχρι να με πάρει ο ύπνος ανησυχούσα πως θα έφευγε

Γυρίζω να τον κοιτάξω και τον βλέπω να κοιμάται

Βλέπω στο ρολόι πως η ωρα κοντεύει έντεκα και σκέφτομαι πως απο την επόμενη εβδομάδα τετοια ωρα θα ειμαι στην σχολή...δεν με παίρνει να χάσω αλλο εξάμηνο

Σηκώνομαι οσο πιο αθόρυβα μπορώ αφου αφήνω το χέρι του διπλα στο κεφάλι του και πηγαίνω στην κουζίνα

Φτιάχνω τον καφέ μου και προχωράω στο σαλόνι

Ανοίγω το παράθυρο αφού η μερα ειναι αρκετά δροσερή ωστε να με χτυπήσει λίγος αέρας και έπειτα το κλείνω και κάθομαι στον καναπέ

Δεν προλαβαίνω να πιώ ουτε μια γουλιά καφέ μιας και ακούω τηλέφωνο να χτυπάει...Δεν ειναι το σταθερό δεν ειναι το κινητό μου...ειναι ο παλιός γνώριμος ήχους του κινητού του

Το εχει αφησει στην τραπεζαρία

Το πιάνω και βλέπω πως τον καλεί η Κλερ

Αμέσως νιώθω κατι...σαν ζήλεια...βασικα ειναι ζηλεια το παραδέχομαι

Ζηλεύω που του τηλεφωνεί

Κατι μου λεει απλα να το αφήσω να χτυπάει...πως αυτο ειναι το σωστό

Αλλα το χέρι μου δεν υπακούει και απαντάει

"Ναι?"μιλάω σιγα δεν θελω να τον ξυπνήσω

"Αμ ποιος ειναι?"ρωτάει απορημένη

"Ειμαι η Μελίνα"

"Ααα γεια"η φωνή της έχει ακομη μια απορία αλλα νομίζω ειναι κάπως χαρούμενη

"Ο Σταύρος?...ειναι εκει?"

"Ναι...αμ ναι βασικά κοιμάται ακόμη...να του πω κάτι?"

"Βασικα ειχε πει πως θα με πήγαινε στην αντιπροσωπεία...παίρνω το αμάξι σήμερα...και ο αδερφός μου ειναι στο εστιατόριο"

"Θα τον ξυπνήσω τωρα"της απαντάω...ισως τελικα να ειναι πολυ συμπαθητικη

Δεν με ενοχλεί οσο νόμιζα το οτι θα πρέπει να την παει κάπου

Δεν νιώθω ουτε την απειλή ουτε την ζήλεια...η φωνή της δεν με τρομάζει...ειναι τοσο γλυκιά και δεν μου φαίνεται πως πρεπει να αγχώνομαι για αυτή

"Όχι δεν πειράζει θα βρω τρόπο"

"Οχι μείνε στο ξενοδοχείο...τον ξυπνήσω τωρα και θα ειναι εκει σύντομα"