Άνθρωποι με βουβό βηματισμό
Αδιάφορο
Βιαστικό
Ανάμεσα στον θόρυβο της πόληςΓλιστρούν δίπλα μου φευγαλέα
Όσο αναρωτιέμαι
Αν πρέπει να τους μιλήσωΣέρνουν τα πόδια τους
Ακούω τη φωνή τους
Και πόσο αυτή έχει αλλάξει από τότε
(Ή μήπως εγώ τη θυμάμαι αλλιώς;)• • •
Σχέσεις που με μια απλή βροχή
Γκρεμίζονται
Τόσο γερές ήταν μια ζωή οι φιλίες μου
Κι εγώ γινόμουν όλο και πιο αδιάφορη
Βαθιά μέσα μου
Κανείς δεν το ήξερεΚανείς δεν ήξερε την απλή μου σκέψη
Ότι είναι φίλοι μου για λίγο
Αφού γνώριζα ήδη τι θα συνέβαινεΤότε,
νοσταλγώ για τι;
Γιατί;• • •
Αφού ουδεμία σχέση εκείνοι οι φίλοι
Μ' αυτούς που τώρα έχωΑκόμη κι έτσι
Θέλω να τους μιλήσω
Να τους ρωτήσωΘέλουν κι εκείνοι;
Ξυπνάω μέσα τους την ίδια λαχτάρα;
Ή μήπως είμαι ακόμη μια άγνωστη
Που τους κοιτά απο μακριά;Έχουν τάση να ξεχνούν
Ή τα θυμούνται όλα;• • •
Κι έτσι οι άγνωστοι αυτοί
Πλέον αδιάφοροι αμοιβαία
Συνέχισαν τον βουβό βηματισμό τους
Χωρίς να συναντηθούν τα βλέμματά μας
Αφήνοντας μια σιωπή ανάμεσά μας
Λέξεις ακατανόητες
ESTÁS LEYENDO
Κοιτώντας Το Ταβάνι
PoesíaΌλοι κάνουμε σκέψεις μια στο τόσο, κοιτώντας το ταβάνι, είτε μόλις ξυπνήσουμε το πρωί, είτε το βράδυ πριν κοιμηθούμε. Αυτές είναι οι δικές μου.