"ယြန္း..."
"ဟင္...မမ..."
"ဒါဘာလုပ္တာလဲယြန္း...."
"အမ္...ဟို...ယြန္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ယြန္း...ကိုမမုန္းလိုက္ပါနဲ႔....ယြန္း...မမကို"
"ယြန္း....
ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..."
"ဟမ္...ယြန္း...မမကို...နမ္း...နမ္းလိုက္တာကိုစိတ္မဆိုးဘူးလား"
"ယြန္းရယ္...အဆန္းလား...ငယ္ငယ္ကလည္းနမ္းေနၾကပဲကို...ျပပါဦး...အဖ်ားရိွေသးလား"
မမရဲ႕ဘာမွမျဖစ္တဲ့အျပဳအမႈေၾကာင့္ယြန္းတစ္ေယာက္စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။
"ေတာ္ပါေသးတယ္.....
အဖ်ားေတာ့မရိွေတာ့ဘူး...ဒီေန႔ေတာ့ေက်ာင္းမတက္နဲ႔ေတာ့ ...ေနေကာင္းခါစမို႔လို႔..."
"ဟီး...တကယ္လားမမ..."
"ယြန္း တို႔မ်ား....ေက်ာင္းမတက္ရဘူးဆိုေတာ့မ်က္ႏွာကေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုမ်ိဳးပဲ"
"ခ္ခ္...မမကလည္း.."
"မမဆန္ျပဳတ္ေလးျပဳတ္ေပးခဲ့မယ္...ကုန္ေအာင္စားလိုက္ေနာ္...ၾကားလား"
"ေဆးေတြထည့္ဦးမွာလားမမ..."
"ဒါေပါ့...ကေလးမရဲ႕"
"ဟင့္..."
"ကုန္ေအာင္စားေနာ္...မစားရင္အ႐ိုက္ခံရမယ္"
"ဟုတ္"
"ကဲ..ဒါဆိုမမ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေတာ့မယ္...ျပန္လာမွေတြ႔မယ္"
"ဟုတ္"
"အာ...မမ ..ယြန္း ဖုန္းကိုဘာလုပ္မို႔လဲ"
"သိမ္းသြားၿပီ...ပ်င္းရင္စာက်က္ထား...ဒါပဲ"
"ဟာ....."
...........................................................................
ေက်ာင္းလည္းမတက္ရ ဖုန္းလည္းမရိွသည္မို႔ တေနကုန္ပ်င္းလွသည္။ စာအုပ္ေတြေတာင္လွန္ေျမာက္ လွန္ လွန္ခ်င္ရာလွန္ၿပီး မမ ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ ေလး ေသာက္လိုက္သည္။
