Yalnızlık kalbinin en ulaşılmaz derinliklerinde, en sıcak yerlerinden birine yuvasını yapmış, ve oradan bir daha ayrılmayacksına yerleşmişti. Öncesinde, gözlerinin gecesinde yıldızlar görünürdü. Artık, adeta bir fırtına bulutu çökmüştü gözlerindeki ışığın üstüne . Hayatındaki son yıldızlarda sönmüştü. O öyle bir histi ki, bazen oturup sebepsiz bir şekilde ağlamak, bazen de ağlayana kadar gülmek isterdi, kendine, yalnızlığına, hele ki o yalnızlığın anlamsızlığına. Bir insan o kadar sıkı bir şekilde çevriliyken, nasil yalnız hissedebilirdi ?
Sorun da oydu, hiçbir şey gönlüne dokunmaz oldu zaman geçtikçe, içini sıcacık eden şeyler, onu bir buz parçası kadar ilgisiz bırakıyordu. Gözlerinden giren ışıklar, kalbine ulaşamıyorlardı, yol üstünde önce tüm renklerini kaybettip, sonra, kalbinin çölünde son ateş kıvılcımları gibi sönüyor lardi.
Yalnızdı o, benliği olmasa da ruhu soğumuştu artık. Gözlerindeki ışıltı sönmüş, hayattan bir beklentisi kalmamıştı.
Yalnızlığın verdiği çaresizlik ona yetiyordu çünkü.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YOL
Short StoryÖlümden korkar mısınız ? Korktuğunuzdan emin misiniz ? Neden korkuyorsunuz ? Ölmekten mi ? Yoksa diğerlerinin sizden sonra yaşamlarını devam ettirmelerinden mi ?
