Reyna ng Kamalasan (FAN FICTION)

Chapter One

December 18, 20**

I will be happy. I will live happily.

Humiga ako at huminga ng malalim. Since when did I wrote this? 3rd year high school? Time gone by fast and we're already on our 3rd year college. But the pain, it is still somewhat there. Maybe because it became a part of me, of what I've become..

Siguro childish para sa iba, and I am villain in their story. Pero I made an effort on that day. It is not just Zylie who wanted to be happy. Ako rin naman.

I just find it unfair, tandang tanda ko pa kung gaano ako katagal naligo nung araw na yun just to make sure I look better. naka'ilang ikot ako para makahanap ng pinaka'magandang damit at sapatos, halos maiyak-iyak na ako sa pag lalagay ng mascara ng nag ma'make-up sakin, tapos yun pa ang mangyayari?

I did win and got the title of being Queen of that prom night. It wasn't happy. In fact it was the other way around. I was ashamed, and I felt betrayed. 

Bakit nya ako inaya na maging date if he has someone in mind? I wouldn't say na di ako masasaktan if I knew na may gusto syang iba, but I think it won't hurt this bad. I would at least save my pride.  Di naman ako pinalaki ng magulang just to be treated that way. 

I thought he wanted someone who is smart, pretty and who will never leave him, and obviously I make the cut. Kung alam ko lang na ang katulad ni Zylie ang gusto nya, edi sana nag paka clumsy and weak na lang ako sa harap nya everytime.

No offense ha, pero at that very moment kasi, parang ang unfair lang, ang tanga lang.

Hay naku Bettina, ang ganda ganda mo para maging ganyan!  I reminded myself.

"You are bla, bla, bla, bla, Zylie and Silver Jeremy Torres wedding" nakaka'inis! Di ako naiinis kay Silver at Zylie—fine noon sobra, pero ngayon, bitter na lang. I can't help it and you can't blame me.

"ay sorry sinasadya" I narrowed my eyes sa panira ng araw na bumangga sakin. Ang laki-laki kaya ng hallway. KSP talaga 'to. 3 months na lang ga'graduate na kami ng college pero ang isang ito, mukhang di naman tumatanda ang isip.

I rolled my eyes and keep the invitation in my shoulder bag, na binigay sakin ni Silver kanina. Kaya ayun, habang nag di'discuss ng ethics e walang nag sink in sakin.

"taray natin ah! Kala ko mag babago ka na" uggghh! Bwisit talaga itong lalaking ito, may sinabi ba akong ganun? Parang wala naman akong maalala.

I mock a smile "alam mo Buknoy kung may baril lang ako, kanina ko pa na'ibaril sa'yo" I tsked, and continue walking for my next class. But I heard him chuckled.

"aaahh!" he act like an idiot soldier putting his left palm to his chest. Akala mo nabaril nga.

Yep! It's the forever looser Buknoy pestering me. ang sakit nya bangs. Kainis!

"nakita kita kanina, kausap mo yung weirdong yun" nilingon ko Buknoy at tinaasan ng kilay. Anong sinasabi ng looser na ito?

"sinong weirdo? Are you referring to yourself?"

"ako weirdo? Ha! Grabe ka Bettina ha! Ikaw lang ang nag sabi nyan, below the knee ka na ha! Pasalamat ka..." napa'kunot ang noo ko. Below the knee?

Napa'tawa at napa'iling na naman ako. bakit ko nga ba kinakalimutan na si Buknoy ang kausap ko? Maybe this is the reason kung bakit napapagtiisan ko si Buknoy, he makes people around him smile though he's not aware of it.

"below the knee? Below the belt kamo!" sabi ko at umupo sa desk.

"ah! Basta. Nakita kita kausap mo si Silver. Bakit di ka nag papa'alam sa boyfriend mo?"

"hoy Buknoy ha! Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na di kita boyfriend"

"kung alam ko lang, kilig na kilig ka pag sinasabi kong boyfriend mo ako!" nasapo ko na lang aking ulo.

"ewan ko sa'yo Buknoy!"

That has been my daily routine with Buknoy.

Nakaka'loka! Di naman sya naka'eye glasses, di rin sya naka'jumper, wala din syang braces, pero alam mo yun sa paningin ko ang weird at ang baduy nya.

Nag simula at natapos ang buong klase ko ngayon, at as usual same class kami ni Buknoy sa first and last subject kaya hatid at sundo niya ako—though ayoko naman talaga but eventually nasanay na rin ako sa presence nya at wala naman akong magagawa. I can't drop my subjects just because of him. I have my dreams, and finishing college with flying colors will be my stepping stone.

In fact ang kapal nga yan e, kotse KO, gas KO, at AKO pa ang driver ha. Wow lang. iniisip ko na lang na charity work ako at tumutulong sa isang mental patient.

"Alyanna" sigaw ni Buknoy habang nag lalakad kami sa may hallway pa'uwi. Ang lakas naman ng boses nito, kainis! 

Tiningnan ko kung sino ang tinawag niya. Ayun palang kasama madalas ni Zylie nung high school, I don't know her by her first name tutal di naman kami close.

I'm not mean, I'm just unapproachable kaya kokonti lang ang mga ka'kilala ko nung high school.

"Buknoy! Pumopogi ka ata ngayon ah!" bati nung si Alyanna. Namula si Buknoy at napahawak sa batok. I rolled my eyes, kadiri tong si Buknoy. Mukhang kinikilig dun sa kausap 'mungtanga lang.

"di naman" buti naman aware sya na di sya gwapo

"Kamusta?"

Automatic na tumaas ang kilay ko. Aba! Kaloka tong Buknoy na ito, makipag chickahan ba naman na parang wala ako. wow ha!

Umismid ako at nag simula nang mag lakad. Bahala ka sa buhay mo Bernardo.

Nag madali akong mag drive at umuwi. Napansin kong may taxi na sumusunod sa akin, kaya mas binilisan ko ang pag da'drive.

Nagulat na lang ako ng nag U-turn ito at ibang way na ang dinadaanan. So feeling mo si Buknoy ang naka'sakay sa taxi at sinusundan ka?

Uuugghh! Nakakafrustrate! Bakit ba ako na'iinis?

Disappointed? ASA!