Rijen witte stenen

Rijen witte stenen
liggen voor mij
in het gras.

Rijen witte kruizen
op het veld,
zover het reikt.

Rijen stalen paaltjes
hoog en laag,
een heleboel.

Herinnerend aan
de fouten die wij
en anderen
gemaakt hebben.

75 jaar geleden.
Eindelijk vrede.
Met de belofte
'nooit meer'.

Nooit meer.
Nooit meer.
Nooit meer.

Nooit meer?

Ik kijk naar Vietnam,
ik kijk naar Korea,
ik kijk naar Guinea.

Ik kijk naar Irak,
Iran,
Afghanistan.

Syrië.

Nooit meer oorlog.
En toch,
vliegen kogels
door de lucht.

Schieten mensen
op hun medemens.

Vallen bommen op
steden vol
onschuldigen.

Nooit meer oorlog.
Een idealistisch droombeeld?
Een stomme belofte?
Een onrealistische gedachte?

Misschien.

Maar alsjeblieft,
laat dat in
vredesnaam,
niet het geval
zijn.