The Weird Girl's Crush (Ongoing)

Chapter Four

Author's note:  To Miss Lady_Yselle heto na yung chapter dedicated to you..

          Dear readers, I'm sorry kung medyo natagalan ang update nito. Nahirapan lang ako since ang focus kong pov dito ay boy. Alam niyo naman. (LOL). Lumindol din at nag-brownout. At kinabukasan nagloko ang computer. HUHUHU

            Enjoy reading!! Please don't forget to vote, comment and fan me! Thank you!

                                                       -Pampam Maurer (@InfatuatedWithYou)

=================================================================

(ASH's POV)

Napaungol ako nang biglang mag-ring ang alarm clock ko.

Nakapikit pa rin ang mga mata ko at kahit bukas naman yung diwa ko, pilit pa rin akong hinihila ng antok. This week had been so tiring since it was their schedule for thier midterm examinations and I couldn't remember if I had had a good quality sleep during those days. I went to working out all of my requirements and reviewing my lessons.

Ang bait ko no? LoL

The clock continued ringing to the extent of pissing me off. Pabugnot kong ini-off yon at muli kong isinubsob ang mukha ko sa unan ko.

It's 5:00 am. Actually, it really is time for me to wake up. 

 Sabado ngayon subalit ang dami kong dapat gawin. For normal people, this day is their rest day. But for me, I don’t think so. Masyado na akong pagod para gumising ng maaga para mag-jogging ng 30 mins. Tinatamad din akong mag-gym at mas lalong ayoko munang pumasok sa practice ko sa tennis club. I think I deserve some break.

Bahala na talaga. I badly need some more rest. Hindi naman siguro ako matatanggal sa Tennis club kung liliban muna ako ngayon.

After three minutes... Nakatulog na ulit si Ash. Kawawang boy, masyado talaga siyang na-stress.

After One Hour and Fourty-eight minutes...

 What the--

Lalo kong isinubsob ang ulo ko sa unan ko nang kumalat ang liwanag sa room ko. Binuksan kasi ng yaya ko ang venetian blinds ng bintana eh. Nakaksilaw.

"Good morning master. What do you want for breakfast? Anang Yaya Rebecca niya na nasa mid-thirties na. Mula pagkabata ay ito na ang nag-aruga sa kanya. Mas itinuturing pa nga niya itong mama kaysa sa Mommy Ophelia niya na laging lumalabas ng bansa dahil sa trabaho nito bilang isang sikat na fashion designer. 

Inalis ko ang mukha ko mula sa pagkakasubsob sa unan. I leaned my back on the headcoard and rubbed first my eyes before I faced her. Gaya ng dati, lagi pa rin akong binubungad ng yaya ko ng isang matamis na ngiti. Gustuhin man niyang magsungit dito ay nakokonsensya naman siya.

I couldn't help but feel awful on thinking about the fact that my mom never did those things to me. Wala akong naaalala na ginising niya ako sa umaga at kinukumusta ako. Mas inuuna pa kasi nito ang trabaho nito kaysa sa kanya.

Life is so unfair. Sila na nga lang dalawa ng mama niya ang magkadugo na naroroon sa mansyon nila, ito pa ang walang panahaon sa kanya. And speaking about my dad, matagal na silang iniwan nito ng mommy niya para sumama sa ibang babae. Kahit kailan ay hindi ko rin naramdam na anak  nila ako. itwas as I am only a stuff for decoration. I'm invisible. Minsan nga ay iniisip kong magrebelde, but what would I get from it? My life was already miserable and I don't want to make it worse. 

"Oh hijo? Alam kong masyado kang napagod sa school mo. Bumangon ka na diyan. Maligo ka  muna at ipaghahanda ka muna ni chef ng agahan mo para makapagpahinga ka ulit ha. Si Aling Goray na lang ang maglilinis dito sa kwarto mo. Masama sa katawan ang nalilipasan ng gutom."