Back To Life |•Zayn Malik•|

3. Bölüm

Bom boş hiç bir amacım olmadan dolandığım Londra sokaklarında iliklerime kadar işleyen soğuk çarpıp tir tir titrememi sağlarken tek yapabildiğim duygularım elimden alınmış gibi hiç bir şey hissedememekti, boşluktaydım sanki, garip bir ruh halindeydim ve hayatımı en derinden etkileyecek olan o kararı vermeye çalışıyordum. Elimdeki bütün para bitmişti sadece 3 gece otelde kalıp paranın büyük çoğunluğunu oraya ödedikten sonra kalanını da iki gündür yemek ve benzeri ihtiyaçlarım için kullanmıştım.

Otelden ayrılalı bugün ikinci günüm, gece sokakta bulabileceğim en güvenli yeri bulup uyumaya çalıştım tabi Londra gibi bir şehirde sokak ne kadar güvenli olabilirse o kadar güvenli işte! Sadece bir gece ve iki gündüz bana yetmişti karşılaştığım şeyler ömrüm boyunca unutamayacağım türden şeylerdi.

Sanki beynim Londra olmuştu, koca bir şehir ruhuma işlemişti, bütün kalabalığı, kötülüğü, korkuları, koşuşturmaları, karmaşık sokakların gürültüsü, milyonlarca yaşamıyla birlikte kıpı kıpır beynimdeydi, düşüncelerim duygularım kara bulutlar gibi çökmüştü üzerime canlı gibi beynimi kemiriyordu.

Olaylar yaşandıktan sonraki bu 5 günde telefonum hiç çalmamıştı, ne de herhangi bir mesaj vardı, ailem bile beni tek bir kez merak etmemişti, bir insan için yavrusunu hatası ne olursa olsun bırakmak, unutmak bu kadar basit miydi? Bu kadar basit olmamalıydı ben onların çocuğu değil miydim, dışarıda ne haldeyim, başıma ne geldi nasıl umursamıyorlardı? Annemin kullanmam için bıraktığı iki kuruş paraya mı güveniyorlardı? Acaba fotoğrafları ve videoları mı görmüşlerdi? Görmeme ihtimalleri yok ki onlar görmese Türkiye'deki kuzenlerim akrabalarım mutlaka görüp haber vermiştir Twitter'da her yerdeydik sarılıp dans eden konuşan halimizi herkes görmüştü ve yüzüm çok net gözükmüştü. Babam ne yapmıştı ya da annem, ya çok sinirlenip kötü bir şeyler yaptıysalar, insanlara ne demişlerdi acaba ?

Benim için ise onlardan vazgeçmek kolay değildi, ben ailem olmadan yaşayamıyordum bunun için elimden geleni yapmalıydım. Fakat Zayn ile evlenirsem gerçekten de beni affederler mi bilmiyorum. Ve merakım ile birleşen her şeyin düzelmesi isteğim iğrenç bir baskı oluşturuyor üzerimde, psikolojim tamamen bozulmuş durumda.

Eğer affedeceklerine dair en ufak bir ihtimal olduğunu bilsem bugün, şu dakika, hiç düşünmeden teklifini kabul eder, onunla evlenirdim. Ve okulum dahi umurumda olmazdı, onca emeğimi, bu güne kadar gece gündüz demeden çalışıp geçtiğim dersleri, aldığım eğitimi, tüm hedeflerimi, istediğim geleceği, kurduğum hayallerimi bir kenara bırakırdım, Adam'a olan aşkımı unutmayı denerdim, aklımı oynatmama, hayattan vazgeçmeme neden olan bütün duygularımı bir kenara bırakırdım yeter ki affetsinler beni. Adam'ın gitmeden bana attığı o acı dolu yıkılmış bakışlar için belki yıllarca vicdan azabı çekerdim ama hak etmiştim. Bunun için kimseyi suçlayamam.

Ama diğer bir yanım yani mantıklı olan da bu işin sonuna kadar bir saçmalık olduğunu bağırıyordu. Ailem ve arkadaşlarım ne yaparsam yapayım beni asla affetmeyeceklerdi, hele ki böyle bir evlilikle, bir de o dünyaca ünlü bir şarkıcıydı, herkes nasıl tanıştığımızı, bu kadar kısa sürede nasıl böyle bir karar aldığımızı sorgulayıp duracaktı ve sonuç olarak kimse bu evliliğe inanmayacak ve beni affetmeyecekti.

Bu gerçekten imkansızdı, sırf onla evlendiğim için beni affederler miydi, bu bir ihtimal miydi, gerçekten olabilir miydi? İki gündür aralıksız her an bu sorular, bu düşünceler beynimde dolanıyor ama bir türlü cevabını bulamıyordum. En büyük korkularımdan biri de bu çaresizlikle benden yararlanan birinin anlaşmasını kabul etmekti. Bunu yapmamalıyım, gerekirse sokakta yaşamayı öğrenirim, kendime bir iş bulurum ve öyle yaşamayı denerim, belki bir süre sonra ailem beni affeder ve normal yaşantıma geri dönerim. Ama ya fotoğrafların yayınlanmasına engel olamazsa? O zaman bütün her şeyimi sonsuza kadar kaybetmiş olurum. Düşünceler kendimde zar zor oluşturduğum hayata tutunma isteğimi yok ediyordu her an aklım yok olup gitmek ile kalıp bir şeyler yapmayı denemek arasında gidip geliyordu.