"Her uyandığım sabahta kokunu aradım."
Annemi kaybedeli 1 ay oldu,1 aydır hiçbir arkadaşımı yanımda göremedim.Sahi arkadaşlarım mıydı onlar benim? Bir gün bile arayıp sormamış insanlara arkadaşım demem benim hatam olmalı.
Şimdi ise yatağımda oturmuş aynadaki yüzümü seyrediyordum okulların tatil olmasına da çok az kaldı ve ben 1 aydır okula gitmiyorum.Açıkçası pekde umrumda değil babam varlıklı adamdı bir şekilde halletmiştir diye düşündüm.
Ama annemin yokluğunu kabullenemiyordum bir türlü..Sanki hâlâ aşağıda kahvaltı için beni çağırmaya hazır bekliyor,sanki hâlâ her gün odamı toplamadığım için bana kızacak.Ama yok işte, artık bir annem yok ve benim bunu anlamam gerekiyor.
**
Salona geldiğimde bir şeyler değişmişti hemde bayağı değişmişti.1 aydır odamda ağlıyordum,her günüm bir diğerinden daha kötüydü ve ben bu değişiklikler ne ara oldu fark edemedim bile.
-"Duru,gel kızım yanıma.Odandan çıkmışsın çok sevindim yeşil gözlüm."
+"Bu eve ne oldu böyle?"
Annemden sonra babamla pek konuşmadık,daha doğrusu ben konuşmadım ve şimdi annemin bütün eşyalarını kaldırmıştı inanamıyorum.
-"Gel otur kızım anlatayım."
+"Neyi anlatıyorsun ya! Onlar annemin eşyalarıydı sen,sen ne hakla kaldırırsın!" Ağlamaya başladım birden daha az önce bu durumdan çıkmam gerektiğini söylemiştim oysaki.
-"Duru düşündüğün gibi değil."
+"Daha yeni kaybettik onu nasıl hemen unutursun? Nasıl sevmeyi bırakırsın anlamıyorum baba seni."
Koşarak odama çıktım.Kapıyı kilitleyip yatağıma uzandım.
Anlayamıyordum gerçekten . Nasıl bu hale geldiğimi anlayamıyordum.
Elimi yüzümü yıkadıktan sonra sakinleşebilmiştim ancak.
-"Duru aç kapıyı kızım konuşalım."
Yavaşça kapıyı açtım ve yatağımın üzerine tekrar oturdum.
-Birtanecik kızım, biliyorum bu evde bu eşyalarla bir sürü ânın var ama o eşyaları görmek sana acı verir diye kaldırdım hepsini.Ama bu demek değil ki onları sakladım ya da attım.Hepsini üst kata
-terasa gelmeden bir küçük ara var-
yerleştirdim düzenli ve bir arada oldular bu şekilde istediğin zaman gidip bakabilirsin."
+Ama burada da kalabilirlerdi.
Babama sıkı sıkı sarıldım ve hemen eşyalara bakmaya çıktım.
Evvet bölüm sonu.Çook heyecanlıyım. Ve de bunlar daha ilk kısımlar asıl olaylarla alakası pek yok.
Bölümle ilgili fikirlerinizi belirtirseniz sevinirim.
Oy vermeyi unutmayın
ŞİMDİ OKUDUĞUN
görünmez hayatlar
Novela JuvenilHer anımda yanımda olan insanları daha doğrusu öyle düşündüğüm insanları kaybetmek ne demek hiç bilemezken bir anda hayatın tüm bunları bana sunması,beni tek başıma o boşlukta bırakması.Bunlar bir tür imtihan mıydı yoksa Tanrı beni sevmiyor muydu? ...
