BABASIZ BÜYÜMEK

Çok özlediğin halde göremediğin insanlar var mesela baban...

Bende herkes gibi küçük bir kız çocuğuydum tıpkı diğer çocuklar gibi koşup oynamak isterdim babamın beni sevmesini, benim elimden tutup parka götürmesini, beni salıncakta sallamasını, benimle oyunlar oynamasını bana sarılmasını ve kızım demesini isterdim elimden tutup beni gezdirmesini isterdim ama ne kadar çok istediysem olmadı işte babamın sayesinde çocukluğumu yaşayamadım koşup eğlenemedim gülemedim mutlu olamadım bir babam olmadıki elimden tutsun beni kucağına alsın bana sarılsın bana kızım desin olmadı işte... bir süre sonra dedimki babamda belki sonradan beni sever bana sarılır bana kızım der ve yine olmadı, o kadar yıl hiçbir şekilde bana baba olmadı sürekli bizi terketti bize bir sürü şey yaşattı ve yine gitti hiç gelmemek üzere 2 yıl oldu sesini duymayalı onu görmeyeli kokusunu hissetmeyeli ne kadar bize karşı bir sevgi beslemesede bizimle ilgilenmesede sonuçta onu görüyordum ve bu bana yeterdi ama artık onu göremiyorum ve ben onu çok özlüyorum, şimdiye kadar annem bize hem annelik hemde babalık yaptı bize onun yokluğunu aratmadı gerçekten annemin hakkını asla ödeyemem ama bir anne çocuğuna ne kadar babanın yokluğunu aratmamaya çalışsada olmuyor işte bir babanın yerini hiçbir şey tutamıyor baba biz büyüyemedik yarım kaldık

Bir kızın kalbi her zaman babasına aitti bir babanın kalbi de kızına benim hiç kalbim olmadıki...