Woensdag, 12 april 2226
Moest je het je afvragen, ik heb een heel goed geheugen. Ik weet nog exact wanneer wat gebeurde en hoe ik me daarbij voelde. Zo herinner ik me deze dag nog, deze gloedhete woensdag. Het was die dag dat ik voor het eerst besefte wat er gaande was. Het was een maand na the message. Joelle en ik zaten buiten op een steen naar de zon te staren en realiseerden ons hoe groot ze was geworden. Het was die dag 48°C. We hadden het over vanalles totdat we allebei naar de zon staarden. Ze gloeiden en was groot. We keken elkaar aan en ze zei tegen mij: "Orion, we moeten op dat schip raken. We kunnen elkaar niet achterlaten hier." Ik keek haar met onbegrip aan. Voor mij was het toen nog niet duidelijk wat er gebeurde, het was gewoon wat warmer dan anders. "Snap je het niet? De koers van de aarde is afgelopen 150 jaar veranderd, we komen steeds dichter en dichter bij de zon." zei ze tegen me. Ik zag inderdaad dat de zon groter was geworden, maar wilde het niet toegeven.
"Je bent een van de zovele geworden, die geloven in the message. Het is waarschijnlijk een domme grap van een groep hackers."
- "Hoe verklaar je de warmte en de enorme grote zon dan?"
"Het is wel vaker warm? En de zon is vast een optische illussie. De mensheid kan nog honderden jaren mee op deze planeet."
- "Ik hoop het voor jou. Ik ga er toch voor zorgen dat ik op dat schip raak."
Joelle geloofden in veel. Ook in oude dingen zoals God. Er werd vaker gezegd dat de wereld zou 'vergaan'. Het werd eigenlijk al 300 jaar gezegd. Ik ging er niet voor de zoveelste keer intrappen, al had ik dat beter gedaan.