Perfect Life - Stranger Things Fanfiction

1.

Daar zit je dan. In het vliegtuig. Naar Amerika. Tegen je zin. Ik kijk levenloos uit het raampje dat naast mijn stoel zit. De lucht is erg helder, maar er valt toch niet veel te zien. We vliegen al zo'n 5 uur over de zee. Het enige wat anders was dan de eindeloze zee waar we over vliegen, is dat er zo nu en dan een klein wolkje over het water gaat. 'Kirsten,' hoor ik mijn vader zeggen. 'Wat?' Vraag ik terug zonder enige interesse te tonen. 'Ik weet dat je liever in Nederland had willen blijven, maar je hebt al sinds dat we hebben ingecheckt niks meer tegen me gezegd.' 'Wat valt er te zeggen dan?' Ik heb geen zin in dit gesprek en probeer dat ook duidelijk te laten merken, maar mijn vader kennende praat hij gewoon door en laat zich niet kennen als hij wordt afgepoeierd. Zo is hij, een echte zakenman, en dat is ook precies de reden dat we verhuizen. Zijn bedrijf werd groter. Als ik me dat bedenk word ik alleen nog maar bozer op hem. 'Er valt te zeggen waarom je dit geen kans geeft. Je zei afgelopen winter nog dat je naar Amerika wilde.' 'Dat was om op vakantie te gaan! Niet om alles achter te laten wat ik had in Nederland. Ik wilde 3, hooguit 4 weken een roadtrip maken. Maar nee hoor, de eerste keer dat we naar Amerika gaan, blijven we daar ook voor de rest van ons fucking leven!' Roep ik net wat te hard tegen hem. 'Taalgebruik' hoor ik de oude vrouw achter ons zeggen. Ik draai me boos over mijn stoel heen. 'Ik praat zoals ik wil, oke? Jij hoeft mij niet op te voeden, dus bemoei je ook niet met hoe ik praat en laat me gewoon met rust!' Zeg ik boos tegen haar. Ik draai me weer om en hoor haar nog net 'Nou ja zeg' zeggen. 'Kirsten,' probeert pap nog een keer, maar ik draai me weer boos richting het raam en doe mijn oortjes in mijn oren. Niet dat ik er wat aan heb. Ik heb geen afspeellijsten gedownload van Spotify (dom), maar dat weet pap niet dus hij besluit dat het tevergeefse moeite is en stopt met tegen me praten.

Na een nog lange 4 uur worden we eindelijk bevrijd uit het vliegtuig. Met mijn tas op mijn rug loop ik naar de deur van het busje dat ons naar onze koffers gaat brengen. Ik heb nog steeds geen woord tegen pap gezegd, ookal heeft hij al een aantal keer geprobeerd een gesprek te starten. We staan bij de band waar de koffers op komen te liggen te wachten tot we die van ons voorbij zien komen. Die van mij komt al snel aan maar die van pap is nog steeds niet gekomen. Terwijl hij in opperste concentratie naar de band kijkt om zijn koffer te vinden kijk ik een beetje om me heen. Ik zie een groepje tieners van ongeveer mijn leeftijd met elkaar praten. Ze dragen allemaal hoodies met de capuchon over hun hoofd getrokken. 'Let's sit in that restaurant. It's almost empty so we would have some time to catch up.' Zegt de langste jongen van de groep. 'You know that in empty restaurants at an airport you have to pay about ten dollars for one coke? ONE COKE! I mean, that's just insane.' Zegt een meisje met rood haar. Ugh dollars, daar had ik nog niet eens aan gedacht. 'Let's just go for it. I need some time without a lot of people around me. And like Caleb sais, I wanna know what you guys have been up to the past seven months.' Zegt het enige andere meisje van de groep. Ze heeft een Brits accent en halflang, donker blond haar. En die lange jongen heet dus Caleb. Ik vind het fijn om mensen te bestuderen. Het klinkt misschien alsof ik een stalker bent, maar dat valt best mee. Je hebt namelijk twee soorten mensen op deze wereld. 1. De praters. 2. De observeerders. En ik ben overduidelijk een observeerder. 

De praters zijn de mensen die op andere mensen afstappen om een gesprek aan te gaan, een de observeerders kijken hoe andere mensen zijn voordat ze een gesprek aangaan met die mensen. Zodat ze weten wat ze beter wel en niet kunnen zeggen, en wat voor grappen de personen leuk vinden. Het klinkt misschien alsof je dan iemand anders voordoet dan wie je bent, maar dat valt best wel mee. Ik vind het fijn om me aan andere mensen aan te passen. DAT, is hoe ik ben. Heel veel mensen vergelijken dit trouwens met een introvert en een extravert, maar dat klopt niet. Ik ben zeker wel een extravert, alleen wil ik niet gesprekken met mensen aan gaan als ik het gevoel heb dat de dingen waar ik het over heb of de grappen die ik maak er voor gaan zorgen dat ik wordt verafschuwd.

'Ik heb mijn koffer, we kunnen gaan.' Pap verscheurd me uit mijn gedachte. 'Oke,' antwoord ik waarna ik mezelf meteen voor mijn kop wil slaan. Ik had met mezelf afgesproken dat ik de rest van de dag niet meer tegen hem zou praten. Hij maakt ook gelijk gretig gebruik van de situatie om te vertellen over wat voor mooie auto hij heeft gekocht en in wat voor groot huis we gaan wonen. Terwijl hij enthousiast doorverteld kijk ik nog één keer naar de groep die me daarnet opviel. Ik zie ze het, naar hun verhalen, dure en lege restaurant lopen waarna ze hun capuchons pas afdoen. Waarom hebben ze eigenlijk capuchons op? Het is eind zomer en niet extreem warm meer, maar ik zie de meeste mensen alsnog in korte broek en T-shirts rondlopen.  Naja, ze zullen vast wel een logische reden hebben om die hoodies te dragen. Maar ik loop toch liever in mijn bermuda, T-shirt en spijkerbloesje rond.