Perfect Life - Stranger Things Fanfiction

3.

Het meisje dat naast me zat op school heet Sophy, Sophy Tailor. Toen mijn vader me kwam halen van school heb ik hem gezegd dat we naar haar huis zouden gaan, hebben wat huiswerk gemaakt, een korte film gekeken, heb ik haar de zin 'jij bent knap' geleerd (oke ter verduidelijking, zij wou weten hoe je dat moest zeggen in het Nederlands. Zelf zegt ze dat ze te snel verliefd wordt op mensen en haar mond te snel voorbij praat. Daarom wou ze weten wat 'you are hot' is in het Nederlands, zodat ze het alsnog kan zeggen, maar niemand het verstaat), en ben ik uiteindelijk richting huis gegaan. Lopend. Pap kon me niet halen omdat hij dringend naar een afspraak met een klant moest, en Sophy's ouders waren nog niet thuis dus ben ik zelf maar gaan lopen. Sophy had me nog aangeboden om mee te lopen, maar ik zei haar dat ze dan ook zelf terug moest lopen en dat dan voor haar ongezellig zou zijn. Dus nu sta ik in een of ander klein straatje met mijn telefoon te prutsen omdat ik de weg ben kwijtgeraakt. Nou ja, straatje. Meer steegje. Ik draai me alle richtingen op, zet mijn adres en zeven keer opnieuw in, en probeer te zoeken waar ik ben. In de verte zie ik iemand aan komen lopen. Mooi, denk ik, kan die mij de weg even wijzen. Als ik het goed zie is het een meisje van rond mijn leeftijd, lichtbruin haar tot ongeveer haar schouders, en een hoodie aan met capuchon over het hoofd getrokken. Wat is dat toch? Het is vandaag bloedheet en alsnog denk je bij jezelf dat het een goed idee is om een dikke trui aan te doen?

'Hey, can you help me? I'm... kinda lost.' Roep ik naar de persoon die mijn richting loopt. Opeens blijft ze doodstil staan, alsof ik haar heb gevraagd of ze haar hele familie van een flat wil gooien. Geschokt. 'I need to be at Bensons' Road 144.' Zeg ik nadat het een tijdje stil is. Ze blijft nog ongeveer vijf seconden staan, maar zwaait uiteindelijk dat ik haar richting op moet lopen. Ik ren in kleine pasjes op haar af totdat ik naast haar loop. 'Thank you.' Zeg ik uit beleefdheid. 'It's okay.' Reageerd ze in een... Brits accent. En die hoodie. 'I feel like I know you.' Zeg ik. Ze stopt met lopen en kijkt me vermoeid aan. 'Alright, do you want a picture or anything?' Ik moet lachen van haar opmerking en schud mijn hoofd. 'I'm sorry, that sounded really like I am a stalker,' ze loopt weer door en ik blijf haar volgen. 'what I meant is, I think I've seen you at the airport a couple of days ago.' Ze verlangzaamt haar pas een klein beetje. 'That's possible.' Niet echt het sociale type, dacht ik. We komen aan het einde van het steegje en staan voor een rustige straat. 'Go straight ahead, take the second street left, then the third right, that's street you need to be.' Zegt ze terwijl ze met haar had de richtingen aanwijst. 'Thank you,' zeg ik, maar ze is alweer omgedraaid en doorgelopen. Ik wil de straat inlopen, maar hoor nog haar stem nog achter me 'Would you please not tell anyone that I'm here?' zeggen. Ik draai me om en ze kijkt me wachtend op een antwoord aan. 'Sure...' Zeg ik een beetje onzeker terug. 'Thanks.' Zegt ze voordat ze weer snel doorloopt. 

Als ik bij ons huis aankom zie ik de auto nog niet staan. Home alone dus. Ik loop naar onze nog kale keuken waar een briefje ligt dat zegt 'De bovenste pizza in de koelkast is voor jou. xxx pa'. Ik haat het dat hij zichzelf 'Pa' noemt. Het laat me zo oud voelen dat hij niet gewoon pap zegt. Ik pak het briefje op, maar leg het vrijwel direct zo precies mogelijk terug op de plek waar hij lag. Loop naar de koelkast en kijk welke pizza's er zijn. Bovenop ligt een margarita en onderop een quattro stagioni. Zonder te twijfelen pak ik de onderste en doe hem in de oven. 'Eet die margarita zelf maar op' mompel ik in mezelf.