Perfect Life - Stranger Things Fanfiction

2.

Zodra we bij ons nieuwe huis zijn aangekomen en de deur is geopend kijk ik een beetje rond. Alles is saai, veel te groot, en wit. Nergens staan nog meubels, behalve de keuken die eruit ziet alsof hij veel te veel heeft gekost, en de vloer wordt nog in een deel van het huis gelegd. 'Wat vind je?' Vraagt pap hoopvol. Ik staar nog een tijdje naar de plek waar de vloer nog komt te liggen en zie de buizen van de vloerverwarming lopen. 'Saai.' Geef ik als kort antwoord. 'En wat vind je van de keuken?' Vraagt hij door zonder dat hij aandacht schenkt aan mijn antwoord. 'De keuken is toch mooi?' Probeert hij door terwijl hij richting de keuken loopt. Ik ben nog steeds aan het staren naar de vloerverwarming. 'De keuken ziet er te duur uit!' Roep ik naar hem vanuit de kamer waar ik sta. Opnieuw negeert hij mijn antwoord. 'Wil je weten welke kamer van jouw is?' Zonder te antwoorden loop ik achter hem aan. Hij loopt richting de achterkant van het huis. Hij staat in een grote kamer met een kleine uitbouw naar de achtertuin, en een privébadkamer. "Want ja, waarom zou je geen badkamer willen delen. Straks droog je je handen af aan dezelfde handdoek en dat zou wel heel erg vies zijn hé." Zeg ik op sarcastische toon tegen mezelf. 'Welke kleur wil je de muren verven?' Vraagt hij. Ik kijk hem aan en stel de vraag 'Mag ik het hele huis eerst in me op nemen voordat ik bepaal welke kleur ik op mijn muren wil?' op een zo'n rustig mogelijke manier. Zonder op een reactie te wachten loop ik de kamer uit en bekijk ik de rest van het huis. Ik hoor de deurbel gaan en realiseer me dat pap een aantal meubels al van te voren had besteld. Waaronder mijn bed.

Na uren sjouwen staan alle meubels op hun plek. Ook in mijn kamer is alles zo goed als klaar. Het enige dat ik nog nodig heb is een kledingkast, maar dat is niet heel erg nodig gezien het aantal kleren dat ik heb. Mijn bed (een tweepersoonsbed, want ja, je kan niet riskeren dat ik me niet thuis ga voelen als ik een eenpersoonsbed heb), een bureau, twee nachtkastjes, een grote boekenkast (niet dat ik zoveel boeken lees, maar ja, je kan je natuurlijk niet thuis voelen met een kleine kast), en een drumstel zijn al opgesteld in mijn kamer. Ik speelde in Nederland ook drums en zat ook in een bandje. Toen ik hoorde dat mijn drumstel niet meekon was ik zo woedend geworden (Ik had hem al mijn hele leven gehad), dat pap de vliegtuigmaatschappij waarmee we vlogen zoveel had betaald dat hij alsnog meekon. 'We kunnen daar toch gewoon een nieuwe kopen. deze zit onder de stift en is al ontzettend oud.' Had pap gezegd. 'Die stift zijn handtekeningen en namen van vrienden en andere drummers! En hij is zo oud omdat ik hem altijd heb gehad, wat ook de reden is dat hij mee moet!' Heb ik boos terug geschreeuwd. En nu staat hij hier. In de kamer die ik vanaf nu "mijn kamer" moet noemen.

Na twee dagen hier gewoond te hebben moet ik al naar school. Als het kon had ik nog weken thuis niks zitten doen, maar nee hoor, school is belangrijk dus ik moet naar school. Ik kijk mijn kast rond (die ondertussen is aangekomen) en kies een lange groene broek uit (zo'n legerkleur weet je wel), en een zwart shirt met gele horizontale strepen. Ik stap de auto in en pap rijd naar de school. Ik zou het korte eind makkelijk kunnen en willen fietsen, maar pap zegt dat in Amerika mensen veel onvoorzichtiger rijden en je als fietser makkelijk van de weg gereden kan en zal gereden worden. Eenmaal aangekomen loop ik de school binnen en ga naar de receptie, waar ik mijn boeken en rooster ontvang. Ik kijk welke boeken ik vandaag nodig heb en doe de rest terug in de auto zoals ik met pap had afgesproken. Hij rijd daarna weg en heeft me gezegd 'Niet zelf terug naar huis lopen, ik kom je om stipt vier uur weer ophalen.'. 

Ik loop richting het lokaal waar ik moet zijn en loop de klas in. Ik ga zo onopvallend mogelijk ergens zitten terwijl er steeds meer mensen binnenstromen. Na de bel gehoord te hebben begint de leraar meteen met praten. 'Hello everyone. I hope you all have had a nice weekend. As you may have recognized, we have a new student today.' Zegt hij terwijl hij naar mij wijst. 'Waddap!' Hoor ik iemand zeggen. 'Would you like to tell us something about yourself?' Vraagt de leraar. 'Sure,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ik sta op en begin met praten. 'So, my name is Kirsten. I just moved here a few days ago. I used to live in The Netherlands, but my father and I had to move here because of his work. I like playing drums, soccer and Starbucks.' Dat laatste had ik er heel bewust bij gezegd om een komedische indruk te maken en ik hoor een zacht gegrinnik van meerdere kanten, waarmee ik met zekerheid kon zeggen dat mijn plan had gewerkt. Ik ga tevreden weer zitten. 'Excellent! Does anyone has a question for Kristen.' Vraagt de leraar. 'Wait it was Kirsten right?' Hoor ik dezelfde persoon zeggen die ook 'Waddap!' zei. 'Yeah it's Kirsten. k-i-r-s-t-e-n.' Spel ik mijn naam. 'Is that a Dutch name?' Vraagt een meisje vooraan de klas. 'I don't know actually. I Always thought that it was German, but my mother said a few years ago that it was a Scandinavian name.' Antwoord ik haar. 

'Wait, you said you moved with your dad right? Didn't your mother move along?' Vraagt een meisje naast me. Ik zoek naar woorden om haar te antwoorden maar ik kan ze niet vinden. Het blijft hierdoor een tijdje stil. 'My... my mother died last year.' Zeg ik een stuk minder zelfverzekerd. 'Oh,' zegt ze terug. Een aantal mensen praten zachtjes met elkaar. 'I'm sorry,' er heerst een hele ongemakkelijke lange stilte in de klas. Ook de leraar is een beetje beduust over wat er net is gezegd. 'I bet you loved her...' zegt een jongen die eruit ziet alsof hij zo'n populaire jongen is die niet tegen "het gewone volk" praat. Er verschijnt een kleine lach op mijn gezicht. 'Yeah me too.' Zeggen steeds meer mensen. 'And I bet she loved you.' Zegt het meisje dat de laatste vraag stelde uiteindelijk. 'I actually still had a question, but i don't know if it's the right time.' Zegt dezelfde jongen die als eerste wat zei na de stilte. Ik grinnik een beetje en mijn zelfverzekerheid word weer groter. 'Bring it on!' Roep ik naar hem met een lach op mijn gezicht. 'You said you played drums?' 'Yes i did.' 'Well me and my friends,' hij wijst naar de mensen om zich heen 'have a band but we don't have drummer yet. Would you like to play with us sometime?' Ik moet lachen van de vraag. 'Sure, let's do it.'