Summary;
သည္းငယ္...
ဇလပ္ျဖဴေတြနဲ႔ ေမာင္ ေစာင့္ေနတုန္းပဲ။
__________________________________
December, 2016
" လူနာအမွတ္ 0113 "
ေသးငယ္ေသာ အေပါက္ငယ္ထဲမွ တစ္ဆင့္ျဖာက်ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္တန္းသာ အခန္းထဲ႐ွိေနသည္။သံတိုင္သံုးေခ်ာင္းကာထား ေသာ ထိုအေပါက္ငယ္ မွတစ္ဆင့္ ျပင္ပကို ေငးေမာေနသည့္သူအား ေဘးမွ သူနာျပဳမေလးက ဆြဲေခၚေန၏။ဤ လူနာသည္ ေဆးရံုသို႔ေရာက္တာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ႐ွိေသး
သည္။
ထိုလူသည္ အျခားလူနာမ်ားအတိုင္း အေပၚေအာက္ အျဖဴေရာင္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။အညိဳေရာင္ ဆံႏြယ္တို႔က ႏွဖူးျပင္ေက်ာ္လို႔ မ်က္လံုးအေ႐ွ႕ထိပါ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ကြယ္ေနေလ၏။အၾကည့္ေတြက ေမွးမွိန္ေနေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမ်ွာ္လင့္ေနေသးသလိုပင္။
ဘာ့ေၾကာင့္ဘယ္လိုေရာက္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိရေပမယ့္ အျမဲေငးေမာေနတတ္သည္။
ႏႈတ္မွလည္း အမည္နာမတစ္ခုအားနင့္သီးစြာရြတ္ ဆိုေနတတ္၏။ေမးလ်ွင္လည္းမေျဖ။
ယခုလည္း မနက္၈နာရီ႐ွိေနၿပီ ျဖစ္၍ ေဆးစစ္ရန္ လာေခၚျခင္းအား မလိုက္၍ အခက္ေတြ႕ေနရေခ်ၿပီ။
ေဆြးရီေနေသာ မ်က္ဝန္းအိမ္မ်ားက ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ဇလပ္ပန္းတစ္ပြင့္ႏွယ္။
ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံု ရြတ္ဆိုေနေသာ အမည္ကား....
သည္းငယ္~
သူသည္တစ္စံုတစ္ဦးကို ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္းပါ...
ကတိေပးသြားေသာသူတစ္ဦး အား မည္သို႔ေသာ အေျခအေနပင္ျဖစ္လင့္ကစား ေစာင့္ဆိုင္းေနတုန္းပင္..။
႐ူးေအာင္ကတိေတြေပးခဲ့တာလဲ သည္းငယ္ပဲ...
ေမာင့္ရင္ခြင္မွာပဲ အခ်ိန္တိုင္း ခိုလႈံခ်င္တယ္ေျပာ တာလဲသည္းငယ္ပဲ...
ျပန္လာပါ့မယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ်ေျပာခဲ့တာလဲ သည္းငယ္ပဲ...
တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္လိုက္ၿပီလို႔ လူေတြေျပာေနၾကတဲ့အေၾကာင္းကို မဟုတ္ဘူးလို႔ လာ႐ွင္းျပရမွာ သည္းငယ္ပဲေလကြာ...
သိပ္ရက္စက္တယ္ သည္းငယ္..
ေမာင္မင္းကို သိပ္ခ်စ္မွန္းသိလို႔ ဒီလို လုပ္ခ်လိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား?
