şehir ve şiir

kış böyle başlamamalıydı

bugün ısıtılmış bir kış günü gibiyim

kırıcı birkaç söz sarfettiysen eğer
gülümser geçer gibi
beni kollarının altına aldığın ekim sabahının
aralıktaki yalnızlığıma yansımış halindeyim

İstanbul bugün başka duruyor
ortaköy sahilinde ben ve sokak köpeğim
bugün başka düşünceliyiz
bankta uzanan adamın her halinden belli
emekli çoktandır sıkıcı memuriyetten
ki gazete okumuyor bu zamanda
ne şahane!
ben ki ne zaman sıyrılsam dünyanın sorunlarından
iç dünyamın sorunları daha ağır gelir her defasında
sağ elimdeki simitin büyük parçası köpeğin ağzında
dişlerine değdirmeden midesine yolluyor
bu aç hayvancağız,
kimselerin tenezzül etmediği
gençliğimi ve ümitlerimi anlatıyor

bugün başka gülüyor İstanbul
salıncak sırası bir türlü ona gelmeyen kız çocuğu ağlarken
sol elimdeki proust, soruları sıralarken
kafam allak bullak yürüyorum İstanbul'un bu sırıtan suratına

deri ceketime sinmiş sigara kokusu ve sokak köpeğim ile az önce geçtik Mecidiye'nin önünden
insanlığım ne acınası bir durumda ki aklıma geliyorsun
aralıkta bunu dilememiştim tanrıdan
inadına sanki hep
kulağımda çınlayan notaları sen çalıyorsun

şu kısa hayatımda defalarca terk ettim
yol üstünde dostlarımı aldattım
düşünmeden kızdım, kavga ettim
utanmadan yüzsüzce çekilip geceleri boğaz kıyısına
her birinin üstüne birer sigara yaktım
saygısızdım

şimdi toprak ağlıyor yere her basışımda
çünkü en çok İstanbul biliyor sana olan tutkumu
peşin sıra yolladığım dizeleri rüzgar kapıp götürüyor
kolumu sımsıkı tutan ilahi bir güç engel oluyor bize
bir tek İstanbul görüyor tükenen umudumu

şimdi sen uzaklardan bana arsızca sırıtan nursuz bir meleksin
karnını doyuramadığım sokak köpeği gibi
sallayarak kuyruğunu
ve suratıma çektirdiğim acıları çarparak
kapıdan yumuşakça çekip gidersin

çünkü en iyi İstanbul duyuyor mırıldandığın türküyü.

18 aralık/rly