„Biel, czerwień, braterstwo" [Zakończone]

*5* Rozbiory, nadzieja, strój

W latach 1795 nastąpił trzeci rozbiór Polski. Nasz kraj utracił niepodległość na 123 lata. Polacy, podzieleni pomiędzy Rosję, Austrię i Prusy, starali się jednak odzyskać wolność. Wyrazem tych dążeń było utworzenie Legionów Polskich we Włoszech, które przyjęły za swoje barwy granat i karmazyn. Polscy legioniści przypinali do czapek trójkolorowe, francuskie kokardy. Również na chorągwiach wykorzystywali trzy kolory:
Granat,
Biel i
Czerwień karmazynową.
To właśnie we Włoszech napisano pieśń Legionów, która po odzyskaniu przez Polskę niepodległości stała się naszym hymnem państwowym.

„Jeszcze Polska nie zginęła,
kiedy my żyjemy..."

W roku 1807 francuski cesarz Napoleon Bonaparte utworzył z części ziem polskich Księstwo Warszawskie. Pod wpływem księcia Józefa Poniatowskiego, wodza armii, polscy żołnierze zaczęli znów nosić białe kokardy. Zaszła też ważna zmiana w barwie munduru. Karmazyn został zastąpiony przez amarant. To odcień czerwieni z domieszką fioletu. Barwa ta była modna we Francji i wkrótce przyjęła się w Polsce. Żołnierze nosili się stylowo, granatowo-amarantowo, z białą kokardą. W 1812 roku, gdy Polacy mieli nadzieję na odbudowę państwa, warszawianki pojawiały się na ulicach w granatowych sukniach, przepasane amarantowymi lub karmazynowymi szarfami, a mieszkańcy Warszawy zakładali na lewe ramię kokardy w kolorze niebieskim i karmazynowym. Nawet pomnik Jana III Sobieskiego w łazienkach Królewskich został udekorowany w ten sposób.