„Biel, czerwień, braterstwo" [Zakończone]

*7* Koniec wojen?

Kielecka siedziba sztabu komendanta Piłsudskiego znajdowała się w dawnym Pałacu Biskupów Krakowskich.
Po odzyskaniu niepodległości sale zajmowane przez komendanta zamieniono na Sanktuarium Józefa Piłsudskiego. Dziś każdy może odwiedzić to miejsce, ponieważ jest siedzibą Muzeum Narodowego.

Pierwszy raz od rozbiorów Polacy mogli zademonstrować publicznie biało-czerwo- ne symbole 3 maja 1916 roku. Była to 125. rocznica uchwalenia Konstytucji 3 maja. Ulice, place, domy zostały ozdobione flaga- mi, proporczykami i naklejkami w barwach biało-czerwonych.

Polska odzyskała niepodległość 11 listopada 1918 roku. Stała się demokratyczną republiką i po raz pierwszy wszyscy Polacy mieli równe prawa. 1 sierpnia 1919 roku posłowie uznali za barwy państwowe biel i czerwień, które były odtąd prezentowane w dwóch pasach – biały na górze i czerwony na dole. W roku 1921 władze zdecydowały, że odcieniem czerwieni będzie karmazyn. Sześć lat później miała miejsce kolejna zmiana i oficjalnym odcieniem czerwieni stał się cynober. Jest to czerwień w odcieniu pomarańczowym. Barwy biało-czerwone były ważnym symbolem Polski, która odrodziła się po latach zaborów.

Odtąd również sportowcy mogli prezentować barwy państwowe, gdy stawali do rywalizacji
na olimpiadach. Latem 1939 roku biało-czerwony proporczyk towarzyszył
polskim alpinistom na wysokości ponad 7 tysięcy metrów nad poziomem morza. Był to szczyt Nanda Devi East, zdobyty podczas pierwszej polskiej wyprawy w Himalaje – najwyższe góry świata.

W czasie II wojny światowej, od roku 1939 do 1945, barwy narodowe towarzyszyły żołnierzom polskim na wszystkich frontach. W Polsce, okupowanej przez hitlerowskie Niemcy, nie można ich było prezentować. Mimo to Polacy rozlepiali na murach papierowe chorągiewki biało-czerwone lub zarzucali wstążki w tych barwach na druty telegraficzne. Ich widok budził nadzieję i był symbolem oporu. 19 kwietnia 1943 roku powstańcy żydowscy rozpoczęli w Warszawie walkę z hitlerowcami pod flagą polską – biało-czerwoną i żydowską – biało-niebieską. Polscy żołnierze zatknęli biało-czerwoną flagę na szczycie Monte Cassino we Włoszech, który zdobyli po ciężkich walkach 18 maja 1944 roku. Kilka miesięcy później, 1 sierpnia, powstańcy warszawscy założyli biało-czerwone opaski, przystępując do walki w stolicy. W ostatnich dniach wojny, 2 maja 1945 roku, żołnierze polscy umieścili biało-czerwoną flagę na szczycie Kolumny

Zwycięstwa w Berlinie.

Po zakończeniu wojny barwami narodowymi były nadal biel i czerwień w odcieniu cynobru. Zasada ta obowiązywała do roku 1980. Wówczas państwo przestało określać słownie odcień czerwieni. Jednym z najważniejszych współczesnych symboli Polaków stał się znak związku zawodowego robotników „Solidarność". Napis ten
w kolorze czerwonym umieszczony jest na białym tle. Jego częścią jest również polska flaga. Opracował go Jerzy Janiszewski, polski grafik, który wspierał robotników Stoczni Gdańskiej podczas ich walki o prawa obywatelskie w sierpniu 1980 roku. Oprócz robotników używali go wszyscy, dla których ważne były idee wolności, sprawiedliwości i wspólnoty.

Znak ten jest dziś rozpoznawany na całym świecie.

Flaga biało-czerwona jest jednym z symboli państwowych. Ma też swoje święto, przypadające na 2 maja. Historia barw jest niezwykle ciekawa, ale najważniejsze jest prawo każdego obywatela do ich godnego używania. Wyraża to szacunek do naszego kraju i jego historii, w której przez wieki biel i czerwień jednoczyły Polaków.