Αγνότητα

Το λευκό φόρεμα

Τρυφερό το άγγιγμα του δειλινού
πάνω στο φωτοστέφανο των μαλλιών της,
το οποίο,
ευθέως και χωρίς δισταγμό,
συναγωνιζόταν,
σε λάμψη κι ομορφιά,
τον υπέρτατο Ήλιο.
Πρώτη φορά
φαίνεται πως απειλούνταν,
τόσο φανερά,
ο κυρίαρχος του επάνω κόσμου
κι αυτό τον έκανε να στριφογυρίζει αμήχανα
πάνω στο χρυσελαφάντινο θρόνο του.

Κοίταξε μέσα από τα καταγάλανα
και κρυστάλλινα ύδατα
της λίμνης του βασιλείου του
το μοναδικό καθρέφτη επικοινωνίας
με τα επίγεια θνητά όντα.
Καθώς πλησίαζε τα κρινοδάχτυλά του
στην επιφάνεια του νερού,
με σκοπό να προκαλέσει μια μικρή δίνη,
το σημάδι της λειτουργίας της ουράνιας μαγείας του,
η άκρη του μανδύα του βυθίστηκε
μέσα στη ψυχή του κατά δικού του ωκεανού.

Χωρίς να μπορεί να ελέγξει τις δυνάμεις του,
εκείνες τις δεσποτικές φωτοβολίδες
που απλώνονταν στο καμβά,
με τέτοια μαεστρία,
εξορίζοντας έτσι τη σκοτεινιά
στα έγκατα της αβύσσου,
το κορίτσι παρουσιάστηκε μπρος του.
Έσκυψε το πυρόξανθο κεφάλι του
στηρίζοντας με τις παλάμες του τα μάγουλά του
για να παρατηρήσει καλύτερα τη κοπέλα
μέσα από το καθρέφτη του.

Ξέπλεκα μαλλιά,
μπερδεμένες οι χρυσαφένιες τούφες
με τις τελευταίες ακτίνες
του φωτεινού του χιτώνα.
Δέρμα ζεστό,
μάτια διαπεραστικά,
χέρια μεταξένια,
χείλη που στάζαν γλυκύτητα.

Εκείνο όμως που τράβηξε
το αγγελικό του βλέμμα πάνω της
ήταν το φόρεμα της.
Μακρύ,
από ατόφιο βελούδο,
άφηνε ακάλυπτους τους ώμους της,
επιτρέποντας στη Δύση να τονίσει
το καλίγραμμο κορμί της.
Απλό και συνάμα εντυπωσιακό
το ένδυμα της,
το οποίο ολοκληρωνόταν
με μια ασημένια ζώνη
που έδενε τη λεπτή σα δαχτυλίδι μέση της.

Πλάσμα εξωτικό,
παρμένο από κάποιο ξεχασμένο παραμύθι.
Έτσι όπως κινούνταν και στροβιλιζόταν,
σε κάθε σφύριγμα του ανέμου,
φάνταζε με κάποια νεράιδα
που είχε χαθεί μες στα πυκνά δάση,
με μια έκπτωτη Νύμφη των Ουρανών
που γλίστρησε από το ξάστερο μπαλκόνι
και βρέθηκε πάνω στη γη.

Λευκό.
Αυτό ήταν το χρώμα
που υπερίσχυε πάνω της,
αυτό ήταν το χρώμα
που είχε καρφωθεί μες στη ψυχή της,
αυτό ήταν το χρώμα
που είχε χαραχθεί,
με καλλιγραφικά γράμματα,
στα τοιχώματα της καρδιάς της
και που μπορούσε ο Ήλιος να διαβάσει.

Ήταν καθαρή,
ήταν αθώα,
ήταν μια νεαρή γυναίκα,
με ώριμο μυαλό,
μα η ψυχή της διατηρούσε
τη παιδικότητα,
την ανεμελιά.
Ήταν η προσωποποίηση της Αγνότητας,
μιας αξίας που αποτελούσε
είδος προς εξαφάνιση στο πλανήτη της,
ένα σπάνιο ελάφι που απεγνωσμένα
κυνηγούσε η ανθρωπότητα
για να το αφανίσει.

Λευκό,
το φόρεμά της ήταν λευκό
με μερικές μεθυστικές σταγόνες καλοσύνης.
Λευκό,
αγνό,
νοσταλγικό…
Ένα μονάχα κομμάτι ύφασμα ήταν,
κι όμως,
αντικατέπτριζε,
τόσο εύκολα,
τόσο απλά,
την εσωτερική της αρμονία.

Τρυφερό το άγγιγμα της Σελήνης
πάνω στο φωτοστέφανο των μαλλιών της,
το οποίο,
ευθέως και χωρίς δισταγμό,
συναγωνιζόταν,
σε λάμψη κι ομορφιά,
τον υπέρτατο Ήλιο.
Πρώτη φορά
φαίνεται πως απειλούνταν,
τόσο φανερά,
ο κυρίαρχος του επάνω κόσμου
κι αυτό τον έκανε να αισθάνεται γαλήνη.
Γιατί πλέον ήξερε…

Γνώριζε πως πάνω της στεκόταν
ένας σπάνιος θησαυρός
που δικαιωματικά της ανήκε:
ένα φόρεμα
που αντιπροσώπευε το δικό της κόσμο,
μια γη αλλιώτικη,
γεμάτη ευτυχία.
Ένα φόρεμα μονάχα ήταν.
Και το χρώμα του;
Λευκό!

Bianca🌙