Taehyng tan gitmesini istedim. Bu kötü havdan etkilenmesini istemedim.
Jungkook 2,5 saatir odasından çıkmıyor. Hâla kapı kilitli.
Ben ne mi yapıyorum?
Kapının önündeyim. Çömelmiş 2,5 saattir kapının açılmasını bekliyorum.
"Kookie lütfen kapıyı aç. Çok uykum var ve üşüdüm lütfen."
Ne desem açmadı kapıyı. Çok mu kırmıştım onu? Veya o mu fazla büyütüyordu? Aklıma son söylediği sözcükler gelince gözlerim doluyor, kalbim acıyordu. 'Eminim' dedim kendi kendime 'Eminim o bunu yapmak istememiştir. Benim kalbimi kırmak istememiştir.
Kapının açılmasıyla sersemledim ve ayağı kalktım.
Sadece bakıyordu.
"Jungkook bir şey yaptıysam-"
Sözümü bitirmeden gitti. Ben odaya girdim. Yüzüne bile bakamamıştım. Kesin gözleri şişmiştir. Kızarmıştırda. Burnunu da silmekten acımıştır.
Onun yatağına ilerledim.
Herşey bu kadar güzelken ne oldu bir anda?
Yatağına yattım. Onun yorganını üstüme çektim. Kokusu beni rahatlatıyordu. Sesi, bana gülüşü, bakışı... her şeyiyle kusursuz biriydi o. Çok korkuyordum onu kaybetmekten, onu üzmekten. Bu sefer ben ağlamaya başladım kalbimin acısını dindirebilmek için. Arkadaş olarak gördüğüm biri için bu kadar üzülmem normal miydi?
*Lütfen ağlama."
Yorganı kafamdan indirdim ve doğruldum.
"Jungkook bir şey y-yapsıysam-"
*Sen bir şey yapmadın. Kendini üzme."
Karşıma oturdu. Sadece bakışıyorduk. Gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş. Onu bu hale ben soktum.
*Ben. Ben galiba seni biraz kırdım. Çok yüksek sesle konuştum. Özür dilerim."
Tek yaptığım şey sarılmaktı. Biliyordum. Oa benim kokumla rahatlıyordu. Her kötü hissettiğinde benim yatağımda yatardı.
"Asıl ben sana özür dilerim."
Sana aşık olamadığım için.
~~~~~~~~~
Selaaam. Bölüm baya geç geldi ama okuma sayısı biden 16 dan 25 e yüselinçe bir anda uha noluyo dedim. Neyse bb
