Bride of Alfonso (Published by LIB)

Kabanata 2

[Kabanata 2]

"IKAW ang pinakamatapang na munting binibining aking nakilala," ngiti ko saka mabilis na hinila ang sinulid na hawak ko dahilan upang matanggal ang malambot na ngipin ng batang babae na narito ngayon sa aming pagamutan. Nanlaki ang kaniyang mga mata sa pagkamangha nang ipakita ko sa kanya ang nabunot niyang ngipin.

"At dahil sa iyong katapangan, ako'y may ibibigay sa iyo." Binuhat ko siya pababa sa higaan at inabot ko sa kaniya ang dalawang balot ng minatamis na santol. Napangiti siya sa tuwa. "Maraming salamat, Binibining Estella."

Bakas sa kaniyang mukha ang kasiyahan habang pinagmamasdan ang kaniyang nabunot na ngipin at minatamis na santol. "Iyo ring ipagbigay alam sa akin kapag malapit nang matanggal ang ngipin ni Guillermo," ngiti ko habang inaayos nang mabuti ang kaniyang buhok. Ang bunso niyang kapatid na si Guillermo ay apat na taong gulang pa lamang. Inaalagaan ko ang kanilang mga ngipin kung kaya't masaya ako na buong tapang na nagtungo sa aming pagamutan si Elisa.

"Opo," ngiti niya saka masayang nagpaalam pabalik sa kaniyang ina na isa sa mga tauhan ni ama sa bakahan. Inayos kong muli ang mga gamit; tuwing Lunes ay abala ang aming pagamutan dahil nagsasagawa kami ng serbisyo nang walang bayad.

Maraming kakilalang doktor si ama na buong pusong nagbibigay ng serbisyo sa pagamutan lalong-lalo na sa mga mahihirap at kapos sa salapi. Tatlong magkakatabing malalaking kubo ang aming pagamutan. Sa unang kubo ay doon isinasagawa ang mga operasyon. Ang pangalawang kubo naman ay ang lugar kung saan nagpapahinga ang mga pasyente. At ang pangatlong kubo naman ay ang tindahan namin ng mga gamot. Dito rin nakaimbak ang iba't ibang klase ng halamang gamot, kemikal at mga gamit sa medisina.

At ngayong Lunes ay abala rin ako sa pagsuri at pagbunot ng mga ngipin ng mga bata. Karamihan ay umiiyak at natatakot sa pagkawala ng kanilang ngipin ngunit nililibang ko lang sila ng kwento tungkol sa mga diwata na nagbibigay ng pabuya sa mga batang matatapang. Maraming bata ang nahuhumaling sa kwento kong iyon hanggang sa sila na mismo ang kusang lalapit sa akin upang ipatanggal ang kanilang malambot na ngipin.

"Aking naalala noong unang beses na matanggal ang iyong ngipin. Ikaw mismo ang humila niyon," tawa ni ama, nasa tabi ko lang siya. Abala siya sa pagbibigay ng unang lunas sa mga magsasaka na nasugat ang mga paa at kamay sa sakahan.

May apat pang doktor na kasama sa serbisyong ito, malalapit sila kay ama dahil naging kamag-aral nila si ama noong nag-aaral pa ito ng medisina. Hindi natapos ni ama ang kaniyang kursong medisina dahil maagang nagdalang-tao si ina nang hindi pa sila ikinakasal. Kung kaya't ang kapatid ni ama na aking tiyo ang siyang pinaaral na lang niya ng medisina. Nakatapos na si Tiyo Jaime Concepcion at isa na siyang ganap na doktor sa Maynila.

Sandali kong tinitigan si ama, may katandaan na rin siya. Maumbok ang kaniyang tiyan at bilugan ang kaniyang mukha na hindi masyadong halata dahil sa swabeng pagkakasuklay niya sa kaniyang bigote. Hindi katangkaran ang taas ni ama ngunit sa tuwing tumatawa siya ay para siyang isang malaking tao sa lalim ng kaniyang boses.

"Aking munting kerubin, aking nararamdaman na tila may ibig kang hilingin," wika ni ama habang abala sa pagtatapal ng sugat ni Mang Esping na isa sa pinagkakatiwalaan at paboritong manggagawa ni ama sa sakahan.

Napangiti na lang ako saka dahan-dahang lumapit kay ama. Tila natunugan niya na may ibig akong sabihin sa kaniya. "Ako'y kinakabahan sa kinikilos mong iyan. Sabihin mo na anak," patuloy ni ama. Hindi mawala ang ngiti sa aking mukha, nagdadalawang-isip ako kung dapat ko bang sabihin ngunit dahil para ito kay Enrique at sa aming magiging pamilya ay dapat akong gumawa ng paraan.

"Ama... Maaari ba nating anyayahan dito sa ating pagamutan si Señor Enrique?" ngiti ko saka humawak sa kaniyang bisig. Napatingin sa akin si ama, bakas sa mukha niya ang reaksyon na Heto na naman, ako'y bubulabugin mo na naman para sa iyong Prinsipe Enrique na iyan.