Öyle bir yerdeyim ki...Sonsuzluğa doğru uzanan,kalbimiz kadar berrak bir denizin üstünde,uzanmış keyif yapan bembeyaz bulutlar arasından dostça yükselerek gülümseyen güneşin saçdığı umudu samimi bir dokunuşla bize getiren rüzgar,tarif edilemez güzellikleri ve acıları yaşadığım dünyam.Ve tüm bu güzelliklerin arasında,ucu bucağı olmayan berrak denizin üzerindeki bulutların arasından,umuda yükselen sen kokan bir merdiven...
Ve umudum iki elimin arasında,kalbimle birleşmiş.Kuşlar cıvıltılarıyla mutluluğu,huzuru dağıtırken her yere,çiçeklerin kokusunun sizi alıp zamanda tatlı,narin ve rahatlatıcı bir yolculuk yaptırdığı bir yer...
Bir an olsun,aynı yerde bulunduğunuz hayatınız,sadece bir anlığına bu yerden vazgeçerse...
Kalbimiz kadar berrak olan deniz,yine kalbimiz kadar siyah,hani bembeyaz bulutlar umudumuzun verdiği ışığı söndürmeye çalışıyorlar ikimizin göz yaşlarıyla,hani dostça gülümseyerek umut saçan güneş?Hani o samimi rüzgar?Bize düşman umudumuzu söndürmeye çalışıyor.
Gözlerimizi açıp,umudumuzun son gücüyle,sonsuzca umuda uzanan sen kokan merdivene baktığımızda...Kırılmış,hüzünle dolu ruhumuz,umudumuzun ışığı sönmüş bizler öylece bakıyoruz sonsuz kedere...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Biz Sonsuzuz
PoesíaSonsuzluğumuzun farkında olmadan sonsuzluğumuzu tüketerek yaşıyoruz.
