Şimdi düşünüyorumda...
Kalbimiz kadar temiz bir beyazla yağan karın ortasında,güneşin parlak,huzurlu,sevdiğim insanları yanımda hissettiren görüntüsü,bir türlü içimi ısıtamıyorken,sonsuzluğu budanmış bir ağaç gibi benliğim,yorgun karların arasına gömülmüşken,rüzgarın getirdiği sadelik ruhuma işlerken...
Samimi dokunuşları,şevkati her yükselen umut parçasıyla bana seni mi hatırlatıyor yoksa ?
Bir anda uçmaya mı başladı yorgun karlar gökyüzüne ?
İçimi ısıtmaya mı başlıyor yoksa Güneş ? Gülümsemenin aşk dolu kokusuyla...
Kanatlarımı açmış yükselirken sonsuzluğumuza kokuna,güzelliğine,bedenine sımsıkı sarılmamı mı sağlıyor ?...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Biz Sonsuzuz
PoesíaSonsuzluğumuzun farkında olmadan sonsuzluğumuzu tüketerek yaşıyoruz.