Sabah oldu. Ali o gün heyecandan neredeyse hiç uyuyamamışti. Çünkü Adil bey onu BERHAYAT HASTANESINE aldırabilmek için kurulu toplamıș uğrașıyordu
Adil bey : Bakın ben Aliyi küçüklüğünden beri tanıyorum. Onun otizmli biri olmasının doktor olmasını engelleyecegini düşünmüyorum.
Tanju bey:Adil bey biz otizmli bir doktoru hastaneye alıp hastalarımızın sağlığını tehlikeye atamayız.
Adil bey: bakın ben diyeceğimi size dedim son kararı Beliz vericek.
Beliz hastanenin genç sahibiydi. Son karari onun vermesi gerekiyordu.
Beliz hanım :Ben böyle bir kararı tek başıma veremem. Șöyle yapalım. Alinin hastaneye alınmasını isteyenler - istemeyenler
İsteyenler kısmında sadece Adil bey parmak kaldırmıştı. İstemeyenler kısmında ise Adil bey hariç herkes.
Ali herșeyden habersiz şekilde yatağından kalktı. Elini yüzünü yıkadi. Üstünü değiştirip Samsundan İstanbula gitmek için yola çıktı. O sırada Adil bey bu durumu ona nasıl anlayacağını düşünüyordu. Onun o hastaneye girmesini gerçekten çok istiyordu. Çünkü onun akıl gücünün farkındaydı ve hastaneye girerse cerrah olabileceğindende emindi.
