Amber p.ov
Ik gooi mijn schoenen in een hoek en ren naar boven. Samuel komt me lachend achterna "Wat ben jij nou aan het lachen" vraag ik gekwest. "Nou als je het nog niet hebt gemerkt, er rende net een kleuter naar boven!" Zegt Sam tussen het lachen door. "Mm okay, wat jij wil en ik ga nep boos op het bed zitten. "Mimi, zo bedoelde ik het niet" hij komt naast me zitten. Ik kijk naar zijn perfecte roze lippen, en voordat ik het weet druk ik mijn lippen op de zijne. Hij gaat op me liggen en trekt mijn t-shirt uit, en ik de zijne. "Weet je het zeker?'' Ik knik
→ Nadat ze het hebben gedaan.
Ik voel me fantastisch naar aan de andere kant heel erg slecht. Samuel weet het niet maar hij mag zich niet hechten aan mij. Het zal hem pijn doen maar ik moet het aan hem vertellen......
~Volgende ochtend
Samuel p.o.v.
Amber zit heel irritant te tikken met haar voet en te frummelen aan haar t-shirt, en dat doet ze alleen als ze nerveus is. "Amber, is er wat?, je doet zo raar" Hopelijk heeft ze geen spijt van gisteravond. "Sam, niet boos worden maar ik heb leukemie" zegt ze met een trillende stem en barst in huilen uit. Ik sta op en loop naar haar toe "Mimi, ik ben niet boos en heb nergens spijt van maar waarom doe je opeens zo afstandelijk?" Bajg voor het antwoord wacht ik af." Samuel, je kan je niet hechten aan mij, overmorgen heb ik mijn eerste kuur, ik weet niet wat er gaat gebeuren en ik ben gewoon bang dat ik.." "Amber, alsjeblieft denk niet zo , jij bent een sterk persoon en dat weet je zelf ook! Jij ging door met je leven toen ik weg was maar ik niet, jij was hebt me vergeven dus alsjeblieft, denk niet dat je het niet red, want je gaat het wel redden....
