FRIENDS VS LOVE

Rozdział 2

10 czerwca

     Krzyki w kuchni, otwierane i zamykane drzwi, kogoś noga na mojej, ciemność, ale prześwity słońca, zimno jak i zarówno gorąco, boli głowa. Ranek. Dzień po festiwalu. Jedno oko, drugie. Gosia. Zegarek. 9.05. Ja pierdole.

  - Gosia wstawaj- lekko potrząsnęłam koleżanką.

- Czegoo?

- No weź, ja już nie śpię.

- I co mnie to obchodzi?- odwróciła się na drugi bok. Ygh. Zrobiłam to samo, co ona. Nie zwracałam uwagi na kłótnie za ścianą, to normalne w mojej rodzinie. Rzadko co jest cisza i spokój, a tym bardziej w weekendowe poranki czy wieczory. Odwróciłam się na drugi bok i z powrotem zamknęłam oczy.

    Niestety mój błogosławiony spokój nie trwał zbyt długo. Do moich uszu dotarł najbardziej irytujący, od razu po budziku dźwięk dzwonka Gosi. Przyjaciółka zerwała się z łóżka i odebrała telefon. 

- Hej? No. Obudziłaś nas. Nie wiem, zapytam się. No okej. Pa- spojrzałam się na nią spode łba. 

- Co znowu?- zapytałam. 

- Kinga się pyta, czy idziemy na ten mecz chłopaków. 

- O której?

- 0 10- zaśmiałam się. 

- Nie ma takiej opcji, jest 20 po a ja jeszcze śpię - odwróciłam się do ściany i z powrotem zamknęłam oczy. Po chwili kołdra, którą byłam przykryta, pojawiła się na podłodze, a po moim ciele przeszły zimne ciarki. Spojrzałam się na dziewczynę stojącą nade mną jak na debilkę. 

- Wstawaj.

- Po cholerę?

- Przejdziemy się tam.

- Ale mi się nie chce- westchnęłam. Chcę spać.

- A mnie to nie interesuje- odezwała się i wyszła z pokoju.

     Westchnęłam. Z wielką niechęcią zeszłam z łóżka i udałam się do szafy. Otworzyłam ją i wzięłam z niej zielone spodenki i jasnoróżową koszulkę. Z szuflady poniżej wyciągnęłam bieliznę i zaczęłam się ubierać. Ubrana wyszłam z pokoju i poszłam do łazienki, gdzie była Gosia, która zaczynała się malować. Spojrzała na mnie jak na idiotkę i zaczęła się śmiać. 

- Zdejmuj to!

- O co ci chodzi? Czemu mam to zdjąć? 

- To kompletnie do siebie nie pasuje. No Ronie no. Różowy do zielonego? Gdzie ty masz głowę? Wyglądasz jak klaun w tym momencie. 

- Jezu nie przesadzaj - mruknęłam pod nosem i zaczęłam nakładać pastę do zębów na szczoteczkę. 

- Nie, nie przesadzaj, a naprawdę nie pokażę się z tobą tak. Masz się przebrać- przewróciłam oczami i zaczęłam myć zęby. 

      Wychodząc z łazienki, już pomalowana i uczesana, spojrzałam się na siebie w lustrze. Różowa bluzka, zielone spodenki- to wyglądało komicznie, sama z siebie zaczęłam się śmiać. 

- Co się stało?- zapytała moja mama Ana. Pokazałam na swój ubiór, po chwili i ona zaczęła się śmiać. 

- Dobra Gosia, masz racje. Idę się przebrać- z powrotem podeszłam do szafy i wyciągnęłam krótką czarną bluzkę, która po chwili była już na mnie. Spokojnie, to już pasowała. 

      W pokoju rozległ się mój dzwonek telefonu. Kinga.

- Czego?

- Kiedy wy w końcu wyjdziecie. Jest 5 po, czekamy na was pod klatką. 

-Kurna, pali się? Spokojnie, niedługo zejdziemy. 

- Mecz zaczął się 5 minut temu.

- Oj tam.

- Złazić! - wydarła mi się do słuchawki, a ja po chwili się rozłączyłam. 

- Czekają na nas- tylko tyle przekazałam. Gosia przytaknęła głową i dalej prostowała włosy. Zanim zeszłyśmy na dół, minęło kolejne 10 minut. Wiedziałam, że Kinga, Kacper i Viki będą źli, ale co my na to poradzimy?
    

        Udaliśmy się w końcu na mniemane boisko, usiedliśmy na trybunach i oglądaliśmy, jak nasi koledzy z klasy dostają za przeproszeniem w dupe od przeciwników. Ehh, mogliby się chociaż trochę postarać. 

- Ej, o co chodzi? Nasza piłka była!- krzyknęła Gosia.

- Był spalony, nie zauważyłaś? - Kacper poirytowany westchnął. - Nie wiecie co to spalony, prawda ?

- Akurat wiemy, nie przesadzaj - wtrąciłam się w rozmowę.

- A ilu gra zawodników na boisku ?

- 10! - krzyknęłyśmy w tym samym momencie.

- 11 razem z bramkarzem - zaśmiał się, a po nim cała nasza paczka razem z nami. W pewnym momencie coś mnie skusiło, abym odwróciła się w lewo. Zrobiłam to i wyjrzałam, aby spojrzeć na bramę. I wiecie co, a bardziej kogo tam zauważyłam? No właśnie...

- Gosia - szturchnęłam przyjaciółkę o bark, a ta po chwili spojrzała na mnie. - Tam stoi ten przystojniak. Zrobiła to samo co przed chwilą ja i uśmiechnęła się szeroko, w tym jej uśmiechu coś mi nie pasowało. 

- Kacper, tam stoi chłopak, który podoba się Veronice - przewróciłam oczami, ygh. Kacper spojrzał w miejsce, gdzie stał przystojny blondyn i  się zaśmiał. 

- O Arthur siema! - krzyknął. Spojrzałam na niego, a potem na wszystkich innych z przerażeniem. 

- Co ty odpieprzyłaś?- z grozą w głosie szepnęłam do Gosi, a ta tylko się zaśmiała. Z jednej strony się ucieszyłam, że Kacper go zawołał, z drugiej jednak się przestraszyłam. 

       Po chwili tajemniczy chłopak już był przede mną, zaczął się przedstawiać, zaczynając od Kingi, gdy stał przede mną, spojrzał mi w oczy i przez chwile się zapatrzył, i podał mi rękę.

- Arthur 

- Veronica

     Gdy podał mi rękę przez moje ciało przeszedł niespokojny dreszcz. Co się z tobą dzieje dziewczyno? Chwile jeszcze porozmawiał z Kacprem o meczu, na który tym razem on będzie grał. Przez ten czas kilka razy złapaliśmy się wzrokiem. Szczerze? Nie mogłam się na niego napatrzeć. Jaka ty jesteś głupia...