Gen-One

Hoofdstuk 1

Sneeuw lag verspreid over de grond, bedekte het als een witte deken, eveneens als de planten en bomen die door het kille weer hadden geleden, niet ver van de boom af stond een jong meisje met lange blonden haren en kristalblauwe ogen de omgeving op te nemen waar ze al eeuwen aan gewend was geweest en toch voelde deze winter aan alsof ze deze nog nooit had meegemaakt of gezien had. De vlokken sneeuw die nog steeds langzaam naar beneden vielen, lieten langzaam haar haren witter worden toen het haar haar bedekte als een decoratie terwijl ze daar stond, zwaar ademend opkijkend naar de hemel met een brede glimlach verschijnend op haar gezicht. 
Langzaam stapte ze naar voren afdrukken makend in de sneeuw, niet dat ze er bij stil stond als haar geest zich eindelijk vrij voelde na dagen het gevoel te hebben dat ze opgesloten had gezeten, nou ja dagen? het voelde al een tijdje als jaren vooral na de zware klap van afgelopen zomer die haar de grootste klap had gegeven in een langere tijd. Het stukje dat ze verborgen zou houden kost wat het kost, maar tevens ook de rede waarom ze nu hier stond in plaats in dat stadje.  'Neptune', De zachte fluistering van haar naam deed haar doen draaien naar de persoon die haar gedachten abrupt had weten te onderbreken, niemand minder dan haar eigen vader. 
'Het is tijd', Vervolgde hij en stak zijn hand uit naar haar zodat ze dezen kon pakken net als vroeger. Vroeger toen ze dat kleine meisje met twee vlechtjes in de haren was geweest die geen zorgen had om iets te doen, die vroeger leek allang verloren te zijn nu ze daar eigenlijk over neerzat. 'tijd voor wat', Merkte ze op terwijl ze langzaam naar hem toe liep, zijn uitgestoken hand negerend. 
'Tijd om naar binnen te komen, het is niet veilig hier in de avond.', Niemand had die woorden ooit uitgesproken sinds afgelopen week een tiener was verdwenen en gevonden...dood. Ze zat op dezelfde middelbare waar zij haar jaar zou beginnen maar ook dit meisje zou waarschijnlijk zelfmoord hebben gepleegd volgens de autoriteiten en de politie die niks hadden weten te ontdekken, en toch zweerde ze erbij dat iemand de waarheid zou moeten weten over wat er gebeurd was. Zij hield van de vrijheid die deze bossen met zich mee brachten, het maakte haar niet eens bang! 
Langzaam liep ze met haar vader mee terug naar hun bungalow die tevens ook in het bos lag, maar daar repte ze maar beter niet over. 'Pap ik ben hartstikken in orde', Mopperde ze terwijl ze naar hem keek en zuchten terwijl ze ging zitten aan de gedekte tafel die waarschijnlijk haar moeder had klaar gemaakt. 
'Alsnog ik wil je binnen hebben en niet alleen in de bossen.', Zijn ogen lieten eigenlijk niet door wat er precies aan de hand was, enkel dat ze moest oppassen met wat ze zei gezien zijn ogen boekdelen spraken dat hij geen tegen woord dulden hierover. 

'Hoe was school?.', Haar moeder kwam aangelopen vanaf de keuken met een warme glazen schaal in haar handen, in de schaal zat zelfgemaakte ovenschotel waar ze alom bekend voor was. 'Goed', Bracht ze uit na een slok van haar water te hebben genomen, haar ouders wisselde een korte blik uit voor ze begonnen te praten over hun dag en langzaam haar bord gevuld werd met eten terwijl haar gedachten nog rond had gedwaald in het bos waar ze zich zo toe aangetrokken voelden. 
'Neptune....Aarde..', Ze schrok op uit haar peinzing om te zien dat haar moeder haar doordringend had aangekeken alsof ze op een antwoord aan wachten was die ze nog moest geven. 'Ja?', Ze nam nog een hap om duidelijk te maken via een nonchalante manier dat ze hier eigenlijk geen zin nog behoefte in had, waarom zou ze ook?
'Waar zijn je gedachten?...Ik was aan praten tegen je', mopperde ze terwijl ze haar dochter vanaf de andere kant van de tafel aan bekijken was. 'Ergens, heb zelf geen idee waarover', bracht ze uit en keek haar moeder langzaam aan terwijl ze rustig haar eten had tot het op was en ze hielp met de tafel op te ruimen. Niemand begreep wat ze bedoelde als ze sprak over de vrijheid die ze voelde in het bos en toch één persoon had het geweten, maar die persoon zou ze niet meer kunnen horen. 
Haar beste vriend en tevens haar tweeling broer Seth was afgelopen jaar kwijt was geraakt vlak voor ze hier terecht waren gekomen in Harvest Hill en haar broer zich steeds gekker ging gedragen, en dan de kist....Dat jaar was een jaar geweest wat ze niet echt meer had bij gehouden, het enigste dat ze wist was dat haar ouders haar hadden verteld dat Seth er niet meer was nadat hij twee weken compleet vermist was geweest. Iedereen had haar aangestaard eveneens de mensen waarbij ze in haar klas had gezeten, mensen die ze niet kon die haar condoleerde met het verlies en toch diep van binnen voelde ze iets, een sprankje misschien waarbij ze voelde dat haar ouders de waarheid niet vertelde, maar ook dat sprankje waar ze wist dat hij niet dood was. Of was het hoop? Ze wist het niet. 
Ze liep langzaam de draai trap naar boven toe en opende de deur naar haar knusse kamertje met de rode gordijnen, haar boxspring bed twee persoons , haar dressoir met de foto's van haar en haar broer samen en haar kleine balkon deur die op een kier stond en een beetje wind zou door laten, haar gordijnen wapperde in de wind die er door heen kwam terwijl ze haar spullen op de vloer gooide en haar laptop greep. "nee', mopperde ze tegen zichzelf en de laptop weg legde om haar tanden te gaan poetsen op haar badkamer, dat was het enigste voordeel dat ze ervaren had van het verhuizen naar Harvest Hill, een eigen badkamer en geen gedeelde meer.