Gen-One

Hoofdstuk 4

De woorden van haar oma drongen nog diep in haar gehoorvliezen terwijl ze de thee neerzetten en op keek naar oma, afwachtend wat deze te melden had naar haar. 
'Luister mijn kind, het is een enorm lang verhaal en je zult veel vragen hebben net als je broer maar hier is het niet de tijd voor de vragen of de antwoorden.,' Ze vervolgde en bekeek haar kleindochter doordringend aan, de nooit serieuze vrouw bekeek haar nu wel degelijk serieus. 
'Luister, Seth vertelde me een beetje wat er gaande was en over lilly, nou lilly is van een jongere huis of hoe ze het noemen een interenaat waar ze jongeren heen sturen die moeilijk opvoedbaar zijn en in dit geval is Lilly iemand totaal anders en haar te huis is iets totaal wat niemand verwacht of makkelijk in terecht komt, je broer had daar heen gemoeten maar wist te ontkomen voor ze daar terecht konden komen en nu houden ze hun ogen strak op jou gericht om te weten of je bent zoals hem,' Die woorden sloegen even totaal naar binnen gezien ze inderdaad al zoiets had gezien op papieren dat Lilly een tehuis had voor kinderen. 
'Blue Hike Hill is een huis voor kinderen die anders zijn dan andere kinderen, kinderen zoals jou en je broer of anderen, 'Ze viel even stil en bekeek nog een keer haar kleindochter voor ze vervolgden. 'Jij en je broer behoren tot een zeldzaam stuk en wij hebben het ergens in een genen poel zitten die niet tot uiting zijn gekomen bij mij noch je vader, 'Haar blauwe ogen ruste nog een keer diep op de hare voor ze zuchten en weer verder ging met de uitleg die ze gaf. 
'Onze genen zijn om te veranderen van mens tot dier en ik denk dat je inmiddels allang weet waar ik op doel gezien ik het niet wil noemen op de manier waarop het benoemd wordt, mijn broer droeg het wel terwijl ik het niet had maar blijkbaar wel de drager ervan ben als ik nu zie dat jij en Seth er beide mee zijn worden betrokken. Je oom was een Alpha en de baas van een belangrijke pack die waarschijnlijk nog ergens moet bestaan, voordat hij vermoord werd wilde iedereen erbij horen, je oom was een belangrijk figuur in de bovennatuurlijke wereld , we houden het even op je oom zodat zijn ware naam even niet ter sprake kom gezien ik ergens durf te wedden dat hij zich verscholen houd voor het geen als Lilly. Lilly zit in een organisatie waar ze kinderen als jullie monitoren om in de gaten te houden en te zien of jullie een gevaar zijn voor de buitenwereld, als dat het geval is dan worden er maatregelen getroffen die tot nu toe niet boven tafel zijn gekomen omdat die personen tot nu toe altijd verdwenen zijn,'Haar ogen keken naar haar kleindochter en zuchten even toen er een geluid van buiten kwam.'Focus, wie is het? ,' Het drong in eerste instantie niet door waar ze het over had toen zij besefte waar haar oma het over had en ze haar gehoor richten op de deur alsof ze haar hele wereld vergat hoorde ze de hakken van haar moeder richting de deur lopen terwijl ze zich hardop afvroeg hoeveel keer ze haar schoonmoeder zou moeten zien.'Mam,'Bracht ze toen uit waarna ze haar kop thee pakte om zo veel mogelijk normaal te kunnen zien en beseffen wat er gaande was, het was veel om op te slaan in haar gedachten terwijl haar lichaam alleen maar schreeuwde om weg te kunnen, het had nog niet opgegeven aan het gehuil wat uit de bossen was gekomen. 
'Goedemiddag,'Haar moeder bromde het terwijl ze naar binnen liep op de witte betegelde vloer en toen vervolgens haar handtas neerzetten op de glazen eetkamer tafel, haar sleutels rammelden in haar handen terwijl het een scherpe rinkelend geluid maakte, bekeek ze haar dochter even die geen krimp gaf hoewel het wel pijn deed. 
'Goedemiddag Ally, ik was juist aan praten met mijn kleindochter wanneer ze even tijd heeft om bij haar oma te komen logeren, zoals elk jaar heb ik een handje hulp nodig met de schapen en de grond, 'Ze viel even stil waarna ze haar schoondochter aankeek en vervolgde ; 'Normaal zou ik Seth als eerste vragen maar die...nou ja je begrijpt het wel, ' Zuchten ze gemaakt verdrietig. 
'Jaja, Dat heb ik inmiddels al begrepen van je zoon, hij vertelde me al zoiets dat we konden verwachten, voor wanneer is het en hoelang?,'Haar moeder was duidelijk geïrriteerd van haar wegloop partij die ze gister had ingericht en de weigering om naar Lilly verhaal te luisteren hadden haar waarschijnlijk al te veel problemen opgeleverd. 
'Zo snel mogelijk, wat dachten jullie van vandaag?,' Haar moeder verslikte zich haast in het flesje water terwijl ze haar schoonmoeder meteen aankeek. 
'Haar school Felicia, denk je daar überhaupt wel aan? Mijn kinderen zijn je werkezels niet!, ' Zo het was eruit, haar moeder had eindelijk toe gegeven wat ze werkelijk dacht ervan maar haar oma grinnikte en stond op. 'Oh Ally, de school ligt niet ver van mij, ze kan gewoon naar school gaan en mij daarna helpen.' Ik knikte langzaam en richten mijn blik op mijn moeder. 'Oh kom op mam, sinds Seth heb ik nergens meer mogen slapen, het is oma maar,'De woorden die ze richten richting haar moeder lieten al wat meer verzachten in haar moeder voor deze zuchten en toen knikte. 'Prima, maar alleen omdat het je oma is, 'Hielp ze er gauw aan herinneren dat ze zeker niet zou toestaan om wat anders te vragen zoals het slapen bij vriendinnen. Seth was verdwenen nadat hij bij Brandon zou zijn gaan slapen, Brandon was nooit op de hoogte geweest daarvan dus niemand kon hem verantwoordelijk houden dat hij nooit was aangekomen. Brandon was waarschijnlijk het excuus geweest om te verdwijnen bedacht ze zich net en bekeek toen haar oma, dat waren dingen die ze straks wilde vragen. 
'Pak je spullen kind, we vertrekken dan,'Haar oma's stem klonk doordringend en ze wist waarom, ze moest een verhaal afmaken die van belang was volgens haar oma en haar eigen lichaam was niet eens gefocust erop. Ze greep het hoognodige bij elkaar in een tas samen met haar dagboek zodat haar moeder in elk geval niet erachter zou komen dat alles nieuw en raar voelde in haar eigen lichaam. Eenmaal de spullen bij elkaar getrokken liep ze vervolgens terug naar de kamer terwijl haar oma de auto sleutels greep en zij maar gauw afscheid nam van haar moeder die haar zuchtend aan keek. 'Meteen terug als er iets is,'Ze keek haar dochter doordringend aan die knikte en toen mee liep met haar oma naar de pick up truck. Voordeel van haar oma was dat deze een boerderij had waar zij praktisch groot was geworden, daarnaast woonde haar oma niet ver van hun af en ook zij lag grenzend aan bos, niet zoals hen er recht in. 
'Kom,'Haar oma maakte gehaast de deur open en keek even richting het bos, toen ze haar oma's blik volgde zag ze haar broer knikkend naar oma voor hij zich omdraaide en terug het bos terug in liep, haar lichaam wilde er achter aan huppelen en rennen, achter haar hoorde ze gegrinnik beseffend dat haar oma haar aankeek. 'Kom, hoe sneller we terug zijn hoe eerder je daar heen mag,' Ze startte de auto en terwijl zij instapte keek haar oma naar de auto van haar zoon die de oprit opdraaide en zwaaide maar voor de rest geen aandacht eraan besteden. 
Ze bekeek haar oma nog eens goed terwijl haar gezicht inmiddels was veranderd van bezorgd naar vrolijk terwijl ze oprit afdraaide de weg op.
'Je lijkt al een stuk vrolijker,'Bracht ze uit naar oma die grinnikte en knikte. 
'Ja mijn kind, ik mag je moeder niet zo en zij mag mij niet dus dat komt goed,' Ze greens breed terwijl ze keek naar de weg en goed door reed richting haar boerderij, eenmaal dat we de paddocks zagen naderen keek ze abrupt om. De paarden stonden allemaal te grazen in de weides en paddocks, een paar meter verderop zag je een blauw huisje staan en blauwe schuren, stallen. Haar oma was net als haar dol op de kleur blauw omdat dat haar deed stralen zei ze altijd. De paarden hinnikten al bij komst van de auto en terwijl haar oma de auto stopte op de oprit en haar golden retriever haar blij kwam aan gelopen al kwispelend dat haar baasje terug was. De golden retriever was iets van vijf jaar oud maar enorm energiek. 'Mag ik gaan?,'Ze keek verlangend naar de bossen en richten toen haar ogen op haar oma die knikte en greens naar haar. 
'Ja mijn kind, zorg dat je thuis bent voor het donker,'Ze knipoogde en liep weg met de spullen van haar in de handen terwijl zij richting de bossen liep. Het was een fractie van een seconde of het gehuil klonk wederom in de bossen, een voet in het bos en haar lichaam nam haar helemaal over, helemaal. 
Ze bekeek haar gezicht even in het meertje voor ze langzaam haar lichaam liet reageren op de pijnlijke spieren, haar lichaam reageerde al bij elke stap die ze dichterbij wist te zetten, haar neus snoof de verschillende geuren op waar ze nog niet direct eruit kon halen wat ze rook. Een tak knakte achter haar waardoor ze direct haar focus verloor en diep in de ogen keek van groene donkere ogen, ogen die ze zwoor te herkennen voor ze de persoon voor haar kon. Voor haar stond niemand minder dan Scott. 'Stalk je me nu al? ' De vraag kwam al over haar lippen heen voor ze wellicht eruit was gekomen wat er aan de hand was. 'Wat doe je overigens hier.' De manier waarop hij naar haar keek en de blik die bleef rusten op haar ogen deden haar alleen maar doen nadenken en hopen dat haar ogen niet al waren opgelicht zoals ze vanmorgen hadden gedaan. 'Luister Neptune,' zijn stem klonk aarzelend en hulpeloos nu hij haar voor zijn neus had staan. 
'Ze zeiden dat je een obsessie had met het bos, niet dat ik geloofde dat het waar was maar ik bedoel meer...' Hij viel voor een enkele minuut stil, schraapte zijn keel en keek haar vervolgens aan. 'Dit bos is niet geschikt voor....jou,'Hij had wellicht iets willen zeggen dat meer gevat was voor iemand als haar, een vrouw wellicht maar zich op het laatste moment inhield en niks meer zei. 'Nou, ik ben anders en ik doe lekker wat ik doe,'ze keek hem half geïrriteerd aan en zuchten diep. 'Ik meen het,' Ze keek naar hem en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze hem fel beantwoorden. 'Wie ben je wel niet, ' Voegde ze er gauw aan toe, zijn ogen vernauwde en keken haar aan terwijl hij langzaam dichter naar haar toe kwam gelopen. 
'Dat hoef je nog niet te weten, 'Net zo raadselachtig als dat haar broer was geweest, was hij. Ze moest notabene met deze gast samenwerken en dan wilde hij haar niet vertellen wie ze was?! 
'Nap doe rustig,' De kalme stem van haar broer lieten haar van binnen startende razernij langzaam omlaag zakken terwijl hij de jongen eens goed opnam. 

Haar broer kwam een stuk dichterbij, pakte haar arm vast en trok haar mee zonder iets te zeggen alsof het hem niet eens meer kon schelen, de blik in de ogen van Scott gaven een bepaalde blik af wat ze niet kon plaatsen. 'Blijf bij hem uit de buurt, hoor je me,'brieste hij boos richting haar met op een geklemde kaken kijkend naar haar. 'Ik ben heel serieus Neptune,' Zijn gezicht was vertrokken van wat ze bespeurde en rook als woede. Wat had Scott bij haar broer gedaan wat niet door de beugel heen kon dan? Ze wist het niet en dat was maar al te duidelijk. 
'Waarom,'Ze had de vraag niet hardop willen stellen en toch zei haar lichaam het even hardop alsof ze haar adem benomen werd in die fractie van de seconden. 
'Hij is niet....goed,' Hij zuchtten en keek haar scherp aan, terwijl zijn voetstappen verder en verder langzaam aanzette tot rennen en zij als een braaf iemand er achteraan kwam zuchten ze even diep. 'Kun je me op zijn minst vertellen waarom?' Ze begon langzaam geïrriteerd te raken bij de gedachten dat haar iets verboden werd zonder ook maar enige vorm van uitleg en zij eiste gewoon regelrecht een antwoord van hem. 
'Waarom kun je niets aannemen van me als ik je wat zeg en eens niet vragen,'Zijn stem verzachte even toen hij de boosheid in haar ogen stralen. 'Moet jij nodig zeggen als je nep dood bent,'Zei ze en keek hem boos aan voor ze zich los trok. Het laatste dat ze zou toestaan was dat iemand wat zou bepalen en zoals gewoonlijk zou haar broer degene zijn die het zou bijleggen met haar. Toen ze klein waren had zij altijd het gewonnen en dat zou ze wellicht nog steeds zijn. Ze herinnerde die tijd maar al te goed, en toen de dag dat hij verdwenen was zonder ook maar een woord te zeggen tegen haar was al erg genoeg geweest. 'Ik meen het Seth , ik heb altijd gedaan wat je van me gevraagd heb en nu eis je notabene dat je me niks gezegd heb erover.' Ze keek hem gefrustreerd aan. 'Je verdween zonder wat tegen mij te zeggen! ', Langzaam nam de woede in haar lichaam het dieper over. Ze was al zolang gefrustreerd erover en hij dacht elke keer dat dit een of andere grap was dat hij kon spelen met haar gedachten, haar lichaam en de manier waarop. Het was over en uit. Ze had er genoeg van!
Voor ze ook maar een ding besefte en door had wat gebeurd was merkte ze dat ze kleiner was dan haar broer, nog kleiner dan normaal. Haar zicht was scherper en uit mond kwam een soort gegrom, een grijnzende broer keek op haar neer voor ze besefte dat ze zojuist al veranderd was, veranderd van woede..