Gen-One

Hoofdstuk 2

De woorden en het moment dat haar moeder hulp leek te zoeken bij haar vader was het moment waarop ze gewacht had. 'Hij is in leven is het niet?', Ze zuchtte voor een seconden terwijl haar ogen zich vulde met tranen. 'Jullie logen al die tijd', haar stem stokten en ze keek naar haar ouders terwijl de langzaam ging zitten.

'Waar is Seth', de woorden hingen in de lucht terwijl de ouders elkaar aankeken niet wetend wat ze eigenlijk hadden moesten antwoorden hierop, alsof ze een geheim verborgen hielden voor hun dochter. Haar moeder schudde haar hoofd en keek haar zuchtend aan voor ze zich richtten op haar vader. 'Het is beter als we Lilly bellen..', Ze viel stil, greep haar telefoon om vervolgens op de gang te verdwijnen al pratend over dingen waar ze nu niet bij kon. Ze richtte zich tot haar vader om te zien of ze daar dan ook maar iets uit zou krijgen, toen dat niet gebeurde draaide ze zich abrupt om en rende de veranda trappen omlaag naar het bos toe, diep om zich te verschuilen en te bedenken wat ze zou doen. 
Nog nooit had ze verwacht dat dit zou gebeuren, op de dromen na waarbij Seth plots de veranda zou komen oplopen om haar te begroeten, of dat ze hem plots zou vinden.. Nu ook nog eens bleek dat hij niet dood was leek haar maag zich er ook mee te bemoeien, ze was oprecht misselijk en alles draaide toen ze neerviel op natte vochtige mos en haar maag inhoud eruit gooide. Al jammerend kwam ze langzaam omhoog zittend op haar knieën om haar heen kijkend. Waar the hell was ze nu beland? Ze wist het niet en haar adem stokte ook even bij het zien dat ze niet kon ontdekken waar ze naar toe was gerend, nou ja ze was gaan rennen naar het eerste beste pad dat ze op kon komen om weg te komen van haar ouders. Alarm bellen rinkelden in haar hoofd bij het weten dat Seth nog in leven was en haar ouders al die tijd gelogen hadden tegen haar. Ze had therapie na therapie gehad omdat ze tegen haar ouders had gezegd dat haar lichaam hem voelde en nu achteraf had ze al die tijd gelijk gehad... al die tijd. Ze zuchtte diep en stond op van het natte mos om te zien dat ze groene vlekken op haar witte doorweekte jean had zitten  van het mos. 

'Neptune!,' Het geluid doorboorde haar toen ze merkte dat het dichter bij kwam en ze kon raden dat het haar vader was. Haar moeder kwam nooit in de bossen omdat ze naar haar zeggen het er niet prettig vond. Zij dacht altijd dat haar moeder angst had voor iets maar wat als dat ook zo was? 
Langzaam rende ze weg van de plek waar ze nu was om nog dieper het bos in te glippen. Stil als de wind trippelde ze weg van de plek waar ze was en raar maar ongelogen dook haar geest naar de stilte van het bos, liet zich dragen erdoor en haar benen bewogen zelf. Verstand stond op nul terwijl haar voeten haar verder droegen naar de plek waar ze heen gebracht werd. Toen ze stopte en ze langzaam bij zinnen kwam om om zich heen te kijken zag ze wat er af gespeeld had. Om haar heen stond een open plek met hier en daar een rots en bloemen die daar wild groeide, maar lavendel bloemen om specifiek te kijken. Haar lievelingsbloem. 
Vlinders vlogen van de ene naar de andere bloemen terwijl het er zalig rook en zij daar als een dummy breed grijzend stond. 
Binnenkort was ze achttien dan was ze niet langer verplicht om bij haar ouders te blijven en nu ze in twee weken achttien zou worden keek ze er alleen maar meer naar uit. Nu was haar prioriteit om haar broer te vinden degene die ze niet wilde laten gaan. 

Geritsel uit de bosjes lieten haar opschrikken uit haar gedachten en ze keek verbaasd rond haar kristal blauwe ogen namen de persoon verbaast om voor ze begreep en besefte wie er voor haar neus stond. 'Seth..,' Haar adem stokte en ze liep naar voren om te voelen of ze niet droomde. Zijn huid onder de hare en zijn brede schouder lieten haar zuchtten maar tegelijkertijd omringde haar gedachten met de vraag waar de hell hij al die tijd gebleven was, of wat er was gebeurd. 
Tranen rolde haar ogen naar beneden die hij behendig opving en haar met zijn blik langzaam troosten. Het gevoel dat hij eindelijk terug was na al die tijd voelde beter dan het geen wat ze ervaren had, de stilte en verdriet. 
'Ik dacht dat je dood was,' Ze bekeek hem terwijl zijn handen op haar wangen lagen, zijn door dringende hazelnoot ogen hadden een glimp erin staan waar ze haar vinger niet op kon leggen.
'Nooit geweest', Zijn stem leek anders terwijl hij neer keek op haar en grinnikten. 
'Pap en mam zeiden dat ze je dood hadden gevonden, of nou ja de politie,' Hij schudden zijn hoofd en keek haar doordringend aan. 
'Dat denken ze, beste manier om iemand niet meer te laten zoeken, ' Langzaam zaten ze neer in het lavendelveld terwijl ze hem opnam. 
'Wat is er gebeurd,'Zo de eerste vraag had ze tenminste al van haar tong af terwijl zijn ogen heel even verharde en daarna haar liefdevol aan keken. 
'Te veel Nap,'Nap wat had ze die bijnaam toch gemist van hem, sinds ze klein waren had hij haar al ze genoemd terwijl zij het gewoon hield bij zijn naam had hij besloten de hare af te korten. 
'Begin dan bij het begin,' Hij schudde zijn hoofd en zuchtte diep nadenkend wat hij haar kon zeggen. 
'Dat gaat niet...Nog niet, geen tijd,' verbaasd keek ze naar hem op terwijl hij vervolgde 'Snel genoeg zul je het begrijpen waarom,' Ze begreep niet waarom hij dit niet met haar wilde delen, ze deelde altijd alles! 'Maar,' Bracht ze uit, maar bij het zien van zijn gezicht stopte ze voor ze de zin kon afmaken. 
'Hoe kom je hier', Vroeg hij toen maar terwijl ze van zijn gezicht naar de bloemen keek en de tranen verbeet omdat ze haar broer niet leek terug te kennen als de broer die ze jaren kon. 
'Ruzie met pap en mam toen ze me vertelde dat jij nog leefde, of nou ja toen ik erachter kwam...Mam moest lilly bellen en toen...,'Ze werd onderschept door zijn gesnuif en keek op. 
'Beloof me dat je haar niks verteld...ze is niet te vertrouwen...brengt meer problemen,'Hij stond op en keek haar doordringend aan. 'Nap ik meen het, Lilly is gevaarlijk,' Hij wilde zich om draaien en ze keek hem verontwaardigd aan. 'Geen knuffel meer,'pruilde ze terwijl hij rollend met zijn ogen terug kwam gelopen en ze haar armen om hem heen sloeg. 'Niemand is gevaarlijk,'fluisterde ze terwijl ze haar ogen sloot en zijn typische aftershave opsnoof. Die had ze allang niet meer geroken. 'Deze wel Nap', Ze rolde haar ogen en fluisterde hem waarom hij niet mee naar huis kwam. Haar lichaam gaf al antwoord op dat terwijl ze hem langzaam los liet. 
'Wanneer zie ik je weer? Morgen hier?,'Voegde ze er meteen aan toe terwijl ze haar jas van de grond af pakten en op keek. 'Dat gaat niet, we zien elkaar snel,'Nog voor ze wat kon zeggen was hij weg. Haar achterlatend met een raar gevoel. Ze hoorde een harde knal en toen was alles zwart voor haar ogen. 
'Neptune,'Langzaam maakte ze haar ogen open om recht in haar vaders bezorgde ogen te kijken. Langzaam kwam ze overeind 'Wat is er gebeurd,'stamelde ze terwijl ze rond om zich heen keek maar wel besefte dat ze in de lavendelveld lag. Had ze echt lweer gedroomd van Seth? Ze wist het niet, alles had zo echt gevoeld en dan ook de waarschuwing. 
'Lilly is er om te praten,'Bracht haar vader uit terwijl hij haar hielp om overeind te komen. 'Je kent lilly toch?,' Vroeg hij verbaasd bij het zien van haar verwarde gezicht. 
'Nee,'Zuchtten ze diep en trok haar handen weg van haar vader alsof ze gestoken was door iemand. 'Raak me niet aan!,'Snauwde ze vervolgens terwijl haar vader achteruit deinsden. 
'Dan loop zelf naar huis,'Bracht ie uit en draaide zich om om naar huis te lopen, wel controlerend of zij hem volgden want ja dat moest ze alsnog.