ASKERİN DOKTORU

4.Komutan

Bir anda ben daha ne olduğunu anlamadan 3 tane adam yanımda devrildi kafalarından vurulmuşlardı ben o manzarayı görünce çığlık atıp biraz daha taşa sokuldum hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum

Ben gözlerimi kapatmıştım çünkü etrafımdakileri görmek istemiyordum bir anada omzumda bir el hisetmemle yine çığlık atım gözlerimi açtığımda bir asker benim yanımdaydı ama onun biraz uzğında o mavi gözler bana bakıyordu onu gördüğüm anda koşup ona sarıldım ilk önce benim yaptığıma şaşırmış olacak ki tepkisiz kaldı sonra oda elerini biraz bile olsun bana sardı benim gözlerim karardıktan sonrasını hatırlamıyorum

Gözlerimi açtığımda yanımda Ece vardı benim uyandığımı görünce kocaman gülümseyip dışarı çıktı bir iki dakika sonra geri geldi
" beni bu kadar sevdiğini bilmezdim ece hanım"
" Pırıl saçmalama senin uyanmanı bekleyen biri vardı ona haber verdim"
Ecenin söylediğiyle biraz şaşırdım. annem gelmişse niye bana haber vermemişti ya da şu anda yanımda değildi
"Ece annem mi geldi"
Bunu söylememle ecenin yüzü bir anda düştü
" kuşum sen bir gündür uyuyorsun ya komutan ona uyandığın anda haber vermemi söyledi"
" Ece----"
Ben lafımı tamamlayamadan doktor arkadaşım iceri girdi
" demek uyandın canım sen biraz daha dinlen o zaman "
" elif benim telefonum nerde"
Elif eceye baktı sonra yanımda telefon olmadığını söyledi ama ben telefonumu almadan bir yere gitmezdim ki onlar çıktıktan sonra iceri bir polis girdi
"Başın sağolsun bacım ifadeni alıcaktım"
" Anlamadım başın sağolsun derken"
" anneniz için yani siz bilmiyor muydunuz"
" annnnnnnnneeeeeeeeeeeee"

Benim anneme ne olmuş olabilirdi annem ölmemişti degil mi hiç bir anne kızını bırakamazdı yapamazdı
Polisi, kimseyi takmadan kolumdaki serumdan kurtuldum koridorda koştum nereye gittiğimi bilmiyordum sadece koşmak hatta bir yerlerden atlamak istiyordum kendimi hastanenin dışına atım arkamdan ece ve elif bağırıyordu ama umrumda değildi tam hastanenin kapısından çıkacaken bir çift el beni belimden tutup kendine cevirdi yine o gözler karşımda vardı ama bu sefer öfkeyle bakmıyordu sanki oda üzgündü bana sıkıca sarıldı gerçekten tek ihtiyacım olan bu sarılmaydı.

Ayaklarımın beni taşıyamıcağını anladığımda kendimi yere bırakmak istedim ama o benim düşmeme izin vermeden beni kucağına aldı bir arabaya bindirdi

İki saaten fazladır yoldaydık ama biz nereye gidiyorduk yola çıktığımdan beri ağlıyordum hiç farkında değildim biz nereye gidiyorduk
" biz nereye gidiyoruz komutan beni nereye götürüyorsun".

" senin şu an tek ihtiyacın olana annenin mezarına"

O bunu söylediği anda daha cok ağlamaya başladım

Bir kaç saat sonra araba bir mezarlıkta durdu birini defnediceklerdi yoksa o annem miydi komutan benim yanıma geldi kapıyı açtı ama ben inmek istemiyordum
Korkuyordum müthiş bir korku vücudumu sardı yapamdım adım bile atamadım sadece oraya bakıyordum o annem olamazdı olmamalıydı

Benim inemeyecegimi analayıp beni kucağına aldı oraya götürdü ben daha cok aglamaya başladım annemi böyle görmeyi hiç hayal bile edemezdim annemin mezarının yanına gediğimde beni kucagından mezarın yanına bıraktı arkama gecip durdu

Tam annemin üzerine toprak atacaklaı sırada engel oldum " durun yapmayın o ölmedi o beni bırakmaz"
Beni yine o tutu geri cekiyordu

" komutan bırak beni onlar ne yapıyo annem. Korkucaakkkkk"

" lütfen dur sakinleşmen lazım o öldü"
Bunu söylediği anda yüzüne bir tokat gecirdim
" o ölmedi tamam mı o beni bırakamaz" ben onun kolarına vururken o beni kendine cekti sarıldı saçlarımın arasında iki üç damla gözyaşı hissetim o ağlıyormuydu

Beni kucağına aldığı gibi arabaya götürdü ama ben bu sefer gitmek istemiyordum ,konuşamıyordum sadece ağladım çok ağladım elimden tek gelen şeyi yaptım
Beni evime getirdi ece kapıda oturmuştu arabayı. gördüğü anda koşup arabanın yanına geldi ama ben inemiyordum gercekten kendimi çok yorgun hissediyorum
Komutan arabadan inip beni kucağına aldı eve girene kadar beni indirmedi ecenin kapıyı açmasıyla eceye odamı sordu sonra beni odamdaki yatağa bıraktı .