Het leven op Texel

Visite en oude herinneringen

We lopen door de gangen van het ziekenhuis. Op weg naar kamer 109, de kamer van Feline. Eenmaal aangekomen bij de kamer, net voordat we de kamer binnenlopen, verstijf ik helemaal.

'Ik w-weet niet of ik dit k-kan.' Stotter ik zachtjes tegen Sem. 

'Schatje, kijk me aan.' Zegt Sem lief en hij pakt met zijn pink en duim mijn kin vast.

'We kunnen dit, we gaan samen.' Zegt hij extreem zacht.

Ik neem een diepe zucht en ik trek de deurklink omlaag. We lopen langzaam kamer 109 binnen en het eerste wat ik zie, is een levenloos meisje. Het meisje dat ik al mijn hele leven ken, ligt daar. Dood. Ik laat Sems hand los en loop richting het bed. Ik ga op de rand van het bed zitten en leg mijn hand op haar hart. 

'Het klopt echt niet meer.' Zeg ik met een knik in mijn stem tegen Sem. 

Er komt geen reactie uit Sem. Hij is bleek en voor het eerst in mijn leven zie ik dat hij écht sprakeloos is.  

Dan komt de dokter binnen. Ik schrik en kijk op.

'Elin en Sem, als jullie willen mogen jullie hier een nachtje blijven. Tenzij jullie dat niet fijn vinden natuurlijk.' Zegt de dokter tegen ons.

'Ja graag.' Zeggen Sem en ik tegelijk. 

'Oké, dan haal ik zo even twee bedden naar deze kamer. Houd jullie sterk hé.' 

De dokter loopt weg en ik kijk weer naar Feline.

'Hoezo is het haar overkomen? En niet mij?' Vraag ik zachtjes aan Sem.

'Zo moet je niet denken, Elin.  Het had iedereen kunnen overkomen.' Antwoordt hij terug.

Ik zucht diep en denk aan alles wat ik met Feline heb meegemaakt.

                                                                                       Twee maanden later

Het is oktober. Onze eerste proefwerken die meetellen voor het eindexamen zijn geweest en de begrafenis van Feline is ook geweest. Het lijkt wel of iedereen gewoon doorgaat met zijn of haar leven. Wat ook vrij normaal is, maar toch blijft het moeilijk te geloven. Ik heb vanmiddag met de moeder van Feline afgesproken om samen een kopje thee te drinken en even bij te kletsen. 

Ik loop naar mijn kamer om mijn nieuwe jurkje aan te trekken met mijn nieuwe laarsjes eronder. Ik kam mijn haar even door en loop dan naar mijn fiets. 

*klop klop*

'Dag, Elin.' Zegt de moeder van Feline als ze de deur openmaakt.

 'Hoi Vera.' Zeg ik terug tegen de moeder van Feline. 

'Kom binnen.' Zegt ze en ik loop langzaam de -oh zo vertrouwde- woonkamer in. 

'Hoe gaat het met je?' Vraagt ze op een lieve toon.

'Mwah, opzich wel goed. Alleen kan ik niet zoals de rest 'gewoon' doorgaan.' Antwoord ik terug. 

'Snap ik Elin, voor mij en Vincent -de vader van Feline- is het ook heel moeilijk.' 

Ik kijk onder het gesprek een beetje de woonkamer rond en zie eigenlijk allemaal dingen die ik al 100 keer heb gezien.  

'Wil je anders even in je eentje naar Feline's kamer gaan?' Zegt Vera -de moeder van Feline- dan opeens. 

Ik kijk verbaasd op, maar besluit dan om toch te gaan. Ik loop de trap op en kijk naar deur van Feline. Er staat in grote letters en in allerlei leuke kleuren op: F E L I N E.

Ik loop met zenuwen door mijn hele lijf de kamer binnen. Ik herken alles meteen. Ik kijk naar haar bureau en zie een klein geel doosje. Ik pak het doosje op en zie dat er met mooie sierlijke letters iets op is geschreven. Er staat: herinneringen. 

Ik maak het doosje open en er vallen allemaal foto's uit, plus een brief. Ik pak een foto op en zie dat het een foto van ons twee is. 'Met mijn beste vriendin.'  Staat erop geschreven.

Ik voel mijn ooghoeken branden en langzaam rolt er een warme traan over mijn wang. Ik pak de brief die op de grond ligt, en zie dan tot mijn verbazing dat er mijn naam -Elin- op staat... 

                                                                                     Lieve Elin,

Het is nu december, en het is bijna kerst! Je weet hoeveel ik van kerst houd.

 Al die gezelligheid en koekjes met warme chocolademelk! 

Helaas, hebben we ruzie. Het was écht niet mijn bedoeling om je boos te maken.

Ik had nooit mogen zeggen dat je je t-havo examen volgend jaar niet ging halen.

Want je bent een kanjer, en natuurlijk ga je je examen halen! 

Ik weet nog niet of ik deze brief ga versturen, maar als ik hem toch heb verstuurd wil ik sorry zeggen, sorry dat ik zo onaardig tegen je ben geweest.

Hopelijk, zijn we met kerst weer vriendinnetjes en kan je mij vergeven?

Je bent mijn beste vriendinnetje en dat zal voor altijd zo blijven.

                                                                                      Liefs Feline

Wow, deze brief heeft ze waarschijnlijk vorig jaar rond kerstmis geschreven. We hadden toen ruzie en ik was er echt kapot van. Ze heeft deze brief dus nooit verstuurd. Zou dat door mij komen? Ik weet het niet. Ik stop alles weer terug in het gele doosje en stop het in mijn tas.

'Wát heb je gevonden?! Zegt Sem verbaasd aan de telefoon als ik hem alles vertel.

'Ja, een doosje dus.' Antwoord ik terug.

'Wil je dat ik langskom? Dan ben ik er binnen 10 minuten hoor.' Zegt hij lief.

'Nee, hoeft niet. Ik ga even slapen denk ik.' 

We hangen op, en ik laat me neerploffen op mijn bed. 

                                                                                     Twee weken later

Ik loop naar beneden, terwijl ik met Saar aan het bellen ben. Saar en ik zijn sinds twee weken echt goede vriendinnen geworden. Het is bijna herfstvakantie en dat betekend dat ik éindelijk een weekje vrij heb. 

'Wat heb jij voor het Engels proefwerk van vorige week?' Vraagt Saar vrolijk.

'Een 8,0, lekker hé!' Schreeuw ik lachend door de telefoon. 

We praten nog even verder en hangen dan op. Ik heb het doosje wat ik twee weken geleden gevonden heb, nog steeds op mijn kamer staan. Ik heb de brief aan mijn moeder laten lezen en ze zei dat ik hem maar goed moest bewaren, dus dat heb ik gedaan. Sem heeft het nog best moeilijk volgens mij. Hij is de laatste tijd veel stiller en ik heb het gevoel of hij iets te verbergen heeft of zoiets. Ach ja, dat verbeeld ik me vast maar. Toch?