Het leven op Texel

Drama, drama en nog eens drama!

De moeder van Feline legt me alles uit. Hoe het gebeurt is, hoe snel de ambulance er was en over nog meer dingen die belangrijk zijn om te weten. 

'Dus doordat die man in de auto dronken was, is Feline aangereden? Zeg ik zachtjes. 

De moeder knikt en kijkt bezorgd. 

'Het komt vast wel goed.' Zegt ze met nog een beetje hoop. 

Ik hoor in de verte iemand aan komen rennen. Ik draai me om en zie dat het Sem is. Ik ren naar hem toe en vlieg huilend in zijn armen. Hij omarmt me en vraagt wat er is gebeurt. Ik kan geen woord uit me krijgen, de tranen blijven maar stromen..

'Ze is aangereden door een auto.' Zegt de moeder van Feline opeens.

'Is het ernstig?' Zegt Sem zachtjes.

Ze knikt en kijkt mij er troostend bij aan. Sem pakt me stevig vast en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Dat is toch nog wel een beetje een fijn en veilig gevoel...

Het is maandag, het weekend is voorbij en Sem en ik zitten weer naast elkaar in de klas. Morgen is onze eerste toets van het jaar, en dus ook het eerste punt dat meetelt voor ons eindexamen. Feline ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ben er kapot van. Heb het hele weekend niet geslapen en gegeten..

'Elin? Gaat het wel?' Hoor ik Sem zeggen op het moment dat ik helemaal in mijn gedachten ben verzonken. Ik knik en laat nog geen klein piep geluidje uit me komen. 

*tring tring* 

Het eerste lesuur is voorbij. Normaal zou ik nu samen met Feline en Sem naar het tweede lesuur lopen, maar nu dus alleen met Sem...

Oké Elin, stop! Ik moet écht stoppen met alleen maar aan Feline te denken. Het komt vast wel goed en ik moet me nu gewoon focussen op school en afwachten. Na een paar lesuren goed op te hebben gelet is het eindelijk pauze. Ik zit met Sem en Saar -een meisje uit mijn klas- te praten, als opeens de conrector naar onze tafel komt lopen.

'Elin? Kun je even meekomen?' Vraagt de conrector op een ernstige toon.

Ik voel mijn hart van 0% spanning naar 1000.000.000% spanning gaan. Ik loop met hem mee en eenmaal aangekomen op zijn kantoor neem ik plaats op een van de mega grote stoelen.

'Elin, ik heb net een telefoontje gehad van de moeder van Feline..' Zegt de conrector bezorgd.

Ik kijk hem bang en vragend tegelijk aan.

'Ze heeft het niet gered...' Zegt hij dan opeens.

Ik krijg een brok in mijn keel. Ik wil huilen, héél hard huilen! Maar ik zit bij de conrector, dus dat doe ik nu nog niet. 

Ik begin een beetje te trillen, voel me licht worden en weet totaal niet wat me nu, op dit moment overkomt.

'Gaat het, meisje?' Hoor ik de conrector zeggen.

Ik krijg een licht paniekaanval. Ik ken Feline al zó lang en nu is ze opeens weg. Zonder afscheid te nemen! Hoe durft ze?! Ik sta op, bedank de conrector en loop weg. Ik loop naar de tafel in de aula, waar ondertussen meer mensen bij onze tafel staan dan alleen Sem en Saar. Ik wil me net weer omdraaien als iemand me opmerkt. 

'Hee! Daar is Elin!' Hoor ik iemand roepen die ook aan onze tafel zit. Op dit moment kan ik mijn tranen niet meer inhouden. Mijn leven is van een leuk leventje op Texel, naar het stomste leven wat je maar kan hebben veranderd! 

Het is ondertussen het einde van de middag, en over een uurtje mag ik bij Feline gaan kijken. Ik ben zó zenuwachtig. Wat trouwens een heel raar gevoel is, want gisteren belde ik nog vrolijk met d'r. 

'Elin? Ga je mee?' hoor ik mijn moeder een uurtje later roepen. 

Ik sta op. Loop naar de auto, en plof neer. 

'Gaat het mop?' Zegt mijn moeder lief.

Ik geef geen reactie, en staar alleen maar wat voor me uit. Sem komt ook. Ik kan niet wachten om hem te zien. Alhoewel mijn gevoelens dubbelop voelen.

Ik stap de auto uit en sta voor het méga grote ziekenhuis. Ik ben hier maar 3 keer in mijn hele leven geweest. Een keer had ik mijn neus gebroken, de andere keer had ik mijn arm uit de kom, en de laatste keer had mijn vader net een operatie gehad. Ik loop met een zwaar gevoel het ziekenhuis in en zie Sem met zijn moeder in de wachtkamer staan. Ik wil naar hem lachen, maar i.p.v dat ik lach, voel ik tranen over mijn wangen rollen. We kijken elkaar zeker 2 minuten levenloos en huilend aan. Ondertussen zijn onze moeders weggegaan en staan we daar met zijn tweetjes. Ik loop langzaam naar hem toe.

'Hoe gaat het?' Zegt Sem zachtjes met een gebroken stem.

'Slecht.' Zeg ik met een scheve glimlach huilend terug.

We kijken elkaar hulpeloos aan. 

'Sem en Elin?' Horen we opeens de verpleegster zeggen.

'Jullie mogen naar binnen.'  

Ik kijk Sem met een zucht aan, en pak zijn hand.

'We kunnen dit.' Fluister ik in zijn oor.