Het leven op Texel

Familiedag en huilende vriendjes

Het is de volgende dag en ik heb helemaal geen zin om naar school te gaan. Ik heb de hele nacht gehuild en heb dus écht geen behoefte om Sem te zien. Ik loop moe naar onder en pak een bakje cornflakes. 

'Ha mop.' Zegt mijn moeder vrolijk als ze de kamer binnen wandelt.

'Wat heb jij dikke wallen zeg!' Zegt ze er geschrokken achteraan.

'Ja, niet zo goed geslapen vannacht.' Antwoord ik maar terug. 

Ik zet mijn ondertussen lege bakje op het aanrecht en loop naar boven om me om te kleden. 

'Hee Elin!' Zegt Saar vrolijk als ik op school aankom. 

'Wat heb jij dikke wallen zeg!' Zegt ze er vlak achterna.

'Wat een compliment zeg, je bent al de tweede die het zegt vandaag.' Antwoord ik slapjes terug.

'Heb je niet goed geslapen vannacht?' Vraagt ze bezorgd.

'Nee, en geen vragen verder alsjeblieft.' 

Ze kijkt me bezorgd aan, maar ik trek me er niks van aan. We lopen het lokaal binnen en toen bedacht ik me opeens dat ik natuurlijk langs Sem zit. Hij zit er al en ik heb niet bepaald veel zin om er naast te gaan zitten, maar ik ga toch maar. Ik loop naar mijn plek toe en laat me moe neerploffen op de stoel. Hij zegt letterlijk helemaal niets en ziet er nog vermoeider uit dan ik volgensmij. Ik besluit om maar niks te zeggen en pak mijn boeken uit mijn tas.

We moeten nog 15 minuten in deze les zitten en Sems ogen vallen de hele tijd dicht. Hij is alleen maar aan het staren en ik denk dat het niet lang duurt voordat zijn ogen helemaal dichtvallen. Aan de ene kant vind ik het zielig, maar als hij me niks verteld en zo gemeen tegen me doet kan en wil ik hem ook niet helpen.

'Sem? Word je wakker? We hebben pauze.' Zeg ik zacht als Engels is afgelopen. 

Hij wordt langzaam wakker, kijkt om zich heen en staat op zonder ook maar íets te zeggen. Ik voel me echt zwaar genegeerd, wat ook logisch is, maar dit vind ik echt niet leuk zo. Ik besluit om dadelijk even naar hem toe te gaan om te praten, en ik loop ook het lokaal uit.

'Sem? Kan ik je even spreken?' Zeg ik zachtjes als ik bij zijn kluisje sta. 

'Ja hoor.' Mompelt hij en we lopen in stilte naar een rustig plekje toe.

'Oké, wat is er allemaal aan de hand?' Zeg ik op een aardige, maar ook pittige toon. 

'Niks.' Antwoord hij zacht terug.

'Kom op Sem, ik ken je al meer dan 3 jaar. Wat is er?' 

Hij blijft stil, en net als ik iets wil zeggen zegt hij: 'Ik moet echt even zitten.' 

Ik kijk verbaasd, maar dan laat hij zich neerploffen op een stoel die dichtbij staat, en slaat zijn handen voor zijn ogen. 

'Mijn vader werkt sinds kort bij het leger in Syrië. Mijn moeder heeft het er heel zwaar mee en mijn zusje slaapt er ook slechter door. Ik moet íedere nacht ervoor zorgen dat mijn zusje in slaap komt, omdat mijn moeder elke nacht alleen maar zit te huilen. Ik krijg dus zeg maar 0,00000% slaap en gisteren werd het gewoon even allemaal teveel. Ik werd wakker met knallende koppijn en heb de hele dag alleen maar geslapen. Tot dat jij kwam, dus sorry voor mijn reactie gister, het had niet moeten gebeuren.' Zegt hij dan opeens.

Ik schrik en de tranen springen me spontaan in mijn ogen. Hoe had ik dit niet door kunnen hebben? 

'Sorry.' Stamel ik zachtjes. 

Hij kijkt me aan en zegt: 'Nee, ik moet sorry zeggen. Dat ik zo gemeen deed gister.' 

'Allebei sorry dan maar?' Zeg ik lachend en huilend tegelijk.