dear diary

9: it kills me how your mind can make you feel so worthless.

Özlüyordu. Beraber olmayı, ellerini tutmayı, sarılabilmeyi, kokusunu içine çekebilmeyi ve en çok da sevgilisinin benliğini özlüyordu siyah saçlı. Şimdi yanında olsaydı eskilerden bahsederdi hep; birlikte lunaparka gittikleri günden, annelerinden habersiz planladıkları partiden ve okulu astıkları günlerden... hepsiyle oturur gülerlerdi birlikte.

Ama bu şey sadece birlikteyken geçerliydi. Aradaki bağ koptuktan sonra zaten 'birlikte' kavramı geçersizdi Momo için... Ondan gittiğinden beri birlikte olmak bir yana, kendini bir birey olarak görmüyordu. Kendini tam hissetmiyordu. Almışlardı Ondan sevgilisini... nasıl tam hissedecekti ki?

Annesi aramıştı Momo'yu "Gel kızım artık görebilmene izin veriyorlar." Diye. Bu yüzden iki yıldan beri yaşayamadığı mutluluk duygusunu hissetmişti.

O gün sırf çok seviyor diye fındıklı kurabiye yapmıştı. Oysa kendisi hiç sevmezdi. Elindeki yeşil kap ve üstündeki kot tulumla beraber yarıladı O'na giden yolu. Hastaneye gidene kadar çok şey düşünmüştü. Onunla vakit geçireceğim. Bundan iyisi var mı? Tanrım... acaba özledi mi beni?

Hastaneye vardığında ilk gördüğü kişi annesi olmuştu. Kim Jeohyeun.

Momo'yu görür görmez elini tutmuştu ikinci evladının. "Göreceksin birazcık daha dayan." Momo'nun endişesini hemen anlamıştı orta yaşlı kadın. Burukça gülümsedi Momo. "Beni hatırlar mı?"

"O senin için ölüyor."

Aklına gelen detayla gözyaşlarını tutamadı Momo. Yaklaşık 3 hafta önce gelmişti buraya. Bayan Jeohyeun... inandırmaya çalışmıştı Momo'nun öldüğünü O'na. Fakat ölmemişti işte. Ailesine göre Japonya'ya tatile gitmişti Momo. Fakat Momo'ya göre sürgün edilmişti o ülkeye.

Şimdi ise uzun yılların ardından sevgilisinin uyanmasını bekliyordu, çaresizce.

(Yeni güncelleme 12.05.2020)

Kitabı baştan düzenledim, birçok anlamsız yeri düzelttim. Özel bölümleri normal bölüm olarak baştan yazacağım yazın, iyi günler meleklerim. 💜