Ποιος θα το έλεγε πως μια μικρή βοήθεια θα μου άλλαζε την ζωή μου μια για πάντα!
Εννοώ πως πάντα η ζωή μου δεν θεωρούνταν και η πιο εύκολη! Φίλοι εξαφανίζονταν μυστηριωδός όπως ακριβώς εμφανίζονταν στην ζωή μου.
Δεν μπορώ να πω πως καθ'όλη την διάρκεια της φοίτησης μου στο γυμνάσιο πέρασα χάλια. Ήταν σε γενικές γραμμές καλά...υποθέτω.
Είχαν ένα αγόρι! Είχα...παρελθόν. Δεν έχω πλέον στήριγμα. Ούτε καν την μητέρα μου, που πραγματικά μερικές φορές πιστεύω πως θέλει να με ξεφορτωθεί σαν τα σκουπίδια που πετάει στον κάδο της γειτονιάς.
Πάντα είχε σε εκτίμηση την κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη μου αδερφή, Ρόουζ. Το έχω συνηθίσει πλέον!
Ό,τι και να της πει η Ρόουζ, το κάνει. Εγώ συνήθως όταν ζητάω κάτι, πάντα με αγνοεί. Δεν με πειράζει. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
Προτιμώ να περνάω την ώρα μου στα βιβλία μου, να ακούω μουσική και να βλέπω τηλεόραση. Κατά κάποιον τρόπο βρίσκω τον εαυτό μου έτσι.
Μπορεί να το σχολείο να ήταν αρκετά απαιτητικό, αλλά εγώ βρίσκω χρόνο γι'όλα!
Ποτέ μου δεν υπήρξα άριστη μαθήτρια. Μαθήτρια του 18 και ένας ακόμα λόγος που η μητέρα μου συμπαθεί περισσότερο την Ρόουζ, εκείνη ήταν πάντα άριστη. Ήταν αναμφισβήτητα πιο κοινωνική από εμένα. Δεν την ζηλεύω, έχει όλα τα χαρίσματα μιας σωστής κοπέλας, κάτι που εγώ δεν θα έχω πότε.
Η αδερφή μου είχε τελειώσει εδώ και 5 χρόνια το σχολείο. Πλέον δουλεύει σαν νταντά σε διάφορα σπίτια, αλλά κανένα δεν έδινε αρκετά χρήματα για την κάλυψη των αναγκών.
Όμως τώρα τελευταία βρήκε μια δουλειά για τον ρόλο της νταντά σε ένα σπίτι λίγο πιο έξω από το Λονδίνο.
Εγώ έχω τελειώσει το σχολείο και όπως είπα πιο πάνω...αυτή η βοήθεια μου άλλαξε την ζωή. Θετική ή αρνητική ένας Θεός ξέρει. Αν τελικά μου έκανε καλό ή όχι.
Βασικά το πρόσωπο που γνώρισα μου άλλαξε την ζωη! Η βοήθεια απλός ήταν ένας τρόπος για να γίνω πιο υπεύθυνη, όπως έλεγε και η μητέρα μου.
Το πρόσωπο λέγετε:
Μάιλς Φέιρτσαϊλντ!
Ένα αγόρι γύρω στην ηλικία μου, με χαρακτηριστικά σγουρά μαύρα μαλλιά και σκισμένα, πάντα ήττε από το κρύο ή από φύση τους, κόκκινα χείλια.
YOU ARE READING
𝐃 𝐀 𝐑 𝐊. miles fairchild
Fanfiction"Φοβάμαι το σκοτάδι! Ποιος ξέρει τι θα πεταχτεί από εκεί μέσα όταν δεν κοιτας" του είπα καθώς καθόμασταν έξω στον κήπο της τεράστιας έπαυλης που πλέον το έβλεπα πιο πολύ σαν σπίτι μου. Πάλι δεν μου απάντησε! Του πετάω συνεχώς τέτοια πράγματα και αυτ...
