𝐃 𝐀 𝐑 𝐊. miles fairchild

CHAPTER TWO

Οι μέρες κυλούσαν αργά! Πολύ αργά.

Δεν είχα καμία επαφή με τον Μάιλς ή με την αδερφή του την Φλόρα. Μόνο λίγο όταν έβγαινα για φαγητό τους έβλεπα. Αν και η απομόνωση με τον Μάιλς σε ένα χώρο ήταν αρκετά άβολη.

Με περιεργάζεται συνέχεια! Κοιτάει την κάθε κίνηση μου. Φυσιολογικό να μην μου αρέσει καθόλου αυτό. Πότε κανένας δεν μου έδινε ιδιαίτερη σημασία. Όχι πως την άξιζα κιόλας.

Το δωμάτιο μου ήταν στο τέρμα του πάνω ορόφου. Αρκετά μεγάλο με μαύρες κουρτίνες και γκρι βαμμένο τοίχο. Το κρεβάτι ήταν αρκετά μεγάλο και αναπαυτικό. Κοιμόμουν επιτέλους με λίγη ηρεμία!

Σήμερα αποφάσισα να βγω έξω στον κήπο είχε αρκετά ωραίο καιρό, όσο ωραίο θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τον καιρό της Αγγλίας, για Οκτώβριο μήνα. Συνήθως στο Λονδίνο και σε όλες τις κοντινές περιοχές η βροχή δεν σταματούσε. Τώρα στο ουρανό κυριαρχούσαν γκρι σύννεφα, αλλά πιο μαύρα και αλλά πιο άσπρα.

Δίπλα στην έξοδο του σπιτιού, ο Θεός να το κάνει, υπήρχε ένα παγκάκι. Από μακριά μπορούσα να ξεχωρίσω τον Μάιλς να ιππεύει ένα άλογο!

Αυτός τρυφερός άνθρωπος με τα ζώα;

Δεν είχα όρεξη για ιππασία, σε περίπτωση που το σκεφτήκατε. Δεν έχω ιδέα από αθλητισμό. Μόνο ένα βόλεϊ ήξερα κι αυτό μου ήταν αρκετό.

Είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου και δεν είχα ακούσει το άλογο του Μάιλς που είχε σταματήσει, αλλά και ούτε τα βήματα που ερχόντουσαν προς τα εμένα!

"Τι κάνεις εδώ εξω;" με ρώτησε και μόνο τότε κατάφερα να επανέλθω πίσω στην πραγματικότητα. Απέφυγα να τον κοιτάξω, ενώ σκεφτόμουν για πολύ ώρα την απάντησα μου.

"Έχει καλό καιρό και βγήκα έξω" δεν είπα περισσότερα, άλλωστε τι άλλο είχα να πω με έναν άγνωστο, σωστα;

"Ναι κοιτα..." έκανε μια παύση και μετά συνέχισε. Ο τόνος της φωνής του πάρα ήταν επιθετικός, αλλά το προς πέρασα " όταν θα μου μιλάς θα με κοιτάς στα μάτια" το χέρι του βρέθηκε στο πηγούνι μου και με σήκωσε το κεφάλι για να τον κοιτάξω, αλλά εγώ άλλαξα άλλη οπτική γωνία.

"Έξυπνο αν μην με αφήνεις να σε κάνω να με κοιτάξεις! Αλλά πρέπει να μάθεις πως είμαι ανώτερος σου αυτήν την στιγμη"

"Όχι δεν εισαι" είπα χωρίς να το πολύ σκεφτώ.

"Είπες κατι;"

"Δεν...δεν είπα κατι" τραύλισα ακόμα χειρότερα.

"Ψιτ γλυκιά μου!" Πλησίασε το στόμα του στο αυτί μου, καθώς μπορούσα να νιώσω την καυτή του ανάσα στο κάτω μέρος από το αυτί μου "Σε άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά. Τα ψέματα άλλου όχι σ'εμενα" είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Παγωμένη στην θέση μου, κατάφερα να πάρω τα πόδια μου και να πάω με αργά βήματα πίσω στο δωμάτιο μου ανεβαίνοντας γρήγορα τις σκάλες.

"Γεια σου Στέφανι!" Με χαιρέτησε ευγενικά η Φλώρα, ενώ κρατούσε την κουκλίτσα της.

"Θέλεις να παίξεις μαζί μου;" με ρώτησε

"Ναι φυσικά" είμαι εδώ για να βοηθήσω την Ρόουζ, εξάλλου ένα παιχνίδι με κούκλες θα παίζαμε, τι στα μπορούσε να πήγαινε στραβά;

Με έκανε νόημα να την ακολουθήσω μέχρι το δωμάτιο της. Το δωμάτιο της ήταν μεσαίου μεγέθους με ροζ τοίχους και αρκετά κοριτσίστικο.

"Κατσε" πρόσταξε γλυκά και μου έδειξε ένα μικρό μαξιλαράκι γύρω από ένα τραπέζι με πλαστικά ποτηράκια για τσάι.

Με κοίταξε για λίγο και φάνηκε πως  αναρωτιόταν κάτι.

"Τώρα ποια κουκλίτσα μου μοιάζει με εσένα;" αναρωτήθηκε δυνατά και μετά έπιασε μια κούκλα η οποία εντάξει έμοιαζε πάνω κάτω με εμένα.

"Ευχαριστώ Φλώρα" είπα και την πήρα στα χέρια μου.

"Πάρε την αν θες, αναμνηστικό" είπε χαμογελώντας και της το ανταπέδωσα.

"Φλώρα πρέπει να φύγουμε, γιατί ειναι-" ακουστικά η φωνή του Μάιλς και εμφανίστηκε στην πόρτα "Εσύ; Τι κάνεις μαζί με την Φλώρα;" με ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

"Μάιλς παίζει μαζί μου, αλλά απ' ότι φαίνεται το διέκοψες" είπε η Φλώρα νευριασμένη

"Ναι καλά! Στέφανι καλύτερα να πηγαίνεις..." είπε και μου έδειξε τον δρόμο για τον δωμάτιο μου.

Άφησα την κουκλίτσα της Φλώρας και κίνησα προς το δωμάτιό μου.

"Στέφανι περίμενε" άκουσα την φωνή της Φλώρας και γύρισα για να την αντικρίσω. "Πάρε την" μου έδωσε την κούκλα. Εγώ έσκυψα λίγο για να φτάσω στο ύψος της.

"Να σε καλά Φλώρα" άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και μπήκα μέσα κλείνοντας απαλά την πόρτα.

Γι' αυτούς τους λόγους δεν πολύ βγαίνω από το δωμάτιο μου! Τουλάχιστον εδώ επικρατεί (;) ασφάλεια, από την τρέλα εκεί έξω.

Ο Μάιλς είναι ένας από τους χίλιους λόγους για τον οποίο δεν κυκλοφορώ στο σπίτι. Μερικές φορές ακόμα και τα βραδινά με ψάχνουν για να φάμε όλοι μαζί. Δεν έχω πρόβλημα με τους περίεργους απλός με συνεπάρει κάποιο από τα βιβλία που θα τυχαίνει να διαβάζω εκείνη την ώρα ή του τραγουδιού που θα ακούω.

Αλλά και πάλι δεν έχω να φοβηθώ τίποτα! Ούτε τον Μάιλς ούτε και την περίεργη αύρα του σπιτιού!