Nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven

Hoofdstuk 14

Ik werd met een lekker en fit maar vrolijk gevoel weer wakker. Nog steeds had ik de telefoon tegen mijn hart zitten. Waarom had ik dat ook al weer? Dacht ik bij mezelf en het duurde niet lang of ik wist meteen weer wat er aan de hand was. Zijn stem zweefde weer door mijn hoofd. Zo'n lieve, zacht en betrouwbare stem maar durfde niet terug te praten. Daar heb ik het lef gewoon niet voor. Nog nooit heb ik een jongen gebeld. Dit was mijn eerste keer. De vlinders fladderden weer door mijn buik waardoor ik moest lachen. Ik wierp een blik op de klok en zag dat het half 9 was. Ik besloot om een lekkere koude douche te nemen want het was behoorlijk warm. Nadat ik klaar was trok ik mijn pyjama aan en liep weer naar de kamer. Kijkend in de spiegel droogde ik mijn haren af. Ik liet mijn haar zo los en keek in de spiegel. De prachtige donkerbruine volle krullen vielen mooi op bij haar mooie gezicht. Alweer walgde ik van mezelf. Waarom staat mijn haar niet gewoon mooi biij mij? Kijk deze ogen niets bijzonders aan. Kijk deze kleine neus, zelfs die van een varken is mooier. En mijn lippen zijn zo dun. De laatste tijd viel me op dat ik mezelf opeens heel lelijk vond. Meer dan ik ooit gedacht had. Waarom? Daar kon ik helaas geen antwoord op krijgen. Welke jongen valt er nou op zo'n heks als mij? Karim kon iedereen krijgen, dat kon je gewoon zien. Een meisje die Karim alleen al zag lachen, zal smelten. Waarom zou een jongen die elk meisje kan krijgen, zelfs het meisje die de miss verkiezingen heeft gewonnen, mij uitkiezen? Dit klopt toch gewoon niet? "Oumaima wil je alsjeblieft naar de winkel gaan boodschappen doen?" Hoorde ik mijn moeder beneden. "Waga, ik kom eraan." Riep ik terug en trok mijn kleren aan. De shajtan allah je7fed ou saffie. Hij laat me de gekste dingen denken. Ik wilde eerst even naar de moskee om te bidden en dan pas de boodschappen doen. Ik trok snel een jeleba aan om mee te bidden, liep naar beneden, kreeg het geld van mijn moeder en liep naar de moskee die 2 straten verderop stond. Toen ik een stap in de moskee zette voelde ik me meteen veilig. Alsof er een last van mijn schouders werd verwijderd. Ik voelde me zo ligt en het gaf zo'n heerlijk gevoel. Ik deed mijn slippers uit en liep verder om te bidden.

Toen ik klaar was, voelde ik me nog lekkerder als dat ik naar binnen kwam echt en opluchting voelde ik gewoon. Snel liep ik naar de winkel en kocht de boodschappen die mijn moeder nodig had. Ik voelde me wat achtervolgt, maar steeds als ik omkeek zag ik niemand staan. Ik vond het maar eng waardoor ik sneller ging lopen. Thuis aangekomen legde ik snel de boodschappen neer. "Oumaima hbiba, we gaan straks naar vrienden van ons. Je kent ze niet maar de vrouw heeft vroeger bij mij in de klas gezeten. Ze had net toevallig gebeld en vroeg of we langs wilden komen. Vind je dat goed a benti?" Ik zou niet weten waarom ik nee zou moeten zeggen. Ik ben hier tenslotte op vakantie toch? Vond het wel spannend om nieuwe mensen te leren kennen. Ik ruimde snel de huiskamer en mijn slaapkamer op, trok mijn jeleba uit, trok weer mijn normale kleding aan en liep naar beneden, wachtend totdat we vertrokken. Brahim had ik vanochtend niet gezien. Ligt hij nog te slapen ofzo? Ik liep weer de trap op en of ik het niet dacht. Meneertje lag nog snurkend op zijn bed, met de deken over zich heen in dit weer. Ik trok de deken van zich af "yallah opstaan, we zijn niet naar Marokko gekomen om te slapen, maar om van onze vakantie te genieten. Yallah we vertrekken zo naar kennissen." Het leek net of ik tegen de muur zat te praten. Opeens had ik een idee. Ik liep naar de douche, pakte een glas en deed er ijskoud water in en liep vervolgens naar zijn kamer. "Je wilt niet luisteren he." Zei ik gemeen. Ik liep zachtjes naar zijn bed toe en goot het glas over zijn gezicht. Meskien hij schrok zich dood maar hij was meteen klaarwakker. "Wollah Oumaima als ik je pak he." Zei hij dreigend en ik rende naar beneden met hem achter me aan. "MAMAAA!" Rende ik lachend en verschol me achter haar rug. "Wacht maar ik pak je nog wel." Zei hij kwaad en ik stak mijn tong naar hem uit. "Wollah jullie lijken net kindjes van 2 jaar, wat moeten mensen van jullie denken." Zei mijn vader waardoor mijn moeder lachte. Na een uur vertrokken we eindelijk naar de vriendin van mijn moeder. Brahim liet zijn auto in de garage staan en ging met ons mee in de auto. Gelukkig hadden we vrede verklaard, anders was ik nu echt dood. Tenzij hij een andere grap heeft bedacht om me terug te pakken.

Bij het huis aangekomen stond ik met open mond. Wat een mooi groot huis. Ze hadden het zeker goed hier. Je moest zelfs door een hek en dan kwam je in een mooie grote tuin, en dan heb ik het niet eens over de fontijntjes gehad. Ik keek met open mond.

Bij de voordeur aangekomen stapten we allemaal uit. De deur werd geopend en de vrouw schreeuwde het uit toen ze mijn moeder zag. Ik zat maar wat lachend naar hun te kijken. Ze stelde zichzelf aan ons voor en liepen verder naar binnen. Het huis was heel erg mooi bekleed. De muren waren van mooie tegels en op het plafond zat er heel mooi mozaik. Bewonderd keek ik naar het hele huis. In de huiskamers zaten haar dochters, zoons en man ons op te wachten. We groetten hun allemaal en gingen zitten. Haar dochters waren erg aardig en we raakten snel aan de praat. Gek genoeg konden ze Nederlands. Ze vertelden me dat ze 4 jaar geleden in Nederland hadden gewoond. Ze vertelden me van alles. "Tbarallah, wat heb je mooie zoons en dochters, is dat je oudste?" Vroeg mijn moeder wijzend naar een jongen. "Nee, mijn oudste zoon is even snel wat gaan regelen, hij komt straks terug." De vrouw keek mij bewonderend aan waardoor ik verlegen werd. Haar zoons zaten me ook de hele tijd aan te staren, waardoor ik me geen houding kon geven, wat de meisje merkte en hun kwaad aankeken waardoor ze ophielden. We lachten en praatten aan 1 stuk door. we wisselden ook onze nummers zodat we in contact konden blijven. We hoorden de voordeur open gaan. "Daar zal je mijn zoon wel hebben." Zei de vrouw. Ik schonk er geen aandacht aan en bleef doorkwekken met de meisjes. Opeens hoorde ik "asalam aleikom." "Wa aleikom sallam." Zeiden we in koor en ik keek op. Mijn ogen werden alsmaar groter. Mijn adem hield ik in. Ik voelde me rood opkomen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Hij keek beleefd naar mijn ouders en had mij nog niet gezien. Wat moet ik doen? Hij mag me hier niet zien. Hij stelde zich voor aan mijn ouders en mijn broer. "Hun dochter is ook meegekomen." Zei zijn moeder wat ze niet had moeten zeggen. Ik zag in slowmotion hoe hij omkeek. Zijn lieve kuiltjes waren zichtbaar. Toen hij me zag keek hij me geschrokken aan. We bleven elkaar een tijdje aankijken. Wat moet ik doen? Waarom kan ik mijn ogen niet meer bewegen?

Vanaf dit deeltje zal ik beginnen met een stemgoal. Dit doe ik, omdat ik veel lezers heb en weinig stemmen. Als die stemgoal behaald is, dan komt er een nieuw deeltje online.

Stemgoal: 3 *