tek bildiğim bir yolu olmalıydı. bu karanlıktan, bu çaresizlik hissinden, bu bitmez görünen duygularımı sömüren hayattan diğerlerinin alabildiği, görebildiği, tadı, zevki, güzellikleri bulabilmenin, yakalayabilmenin..
bu böyle devam edemez, etmemeli çünkü.
zira artık gündüzlerim bile karanlık, bir mucize gerek.
ve ben, ışığım başkaları değil kendim olsun istiyorum.
mum olup eriyerek devam edemem. ateş olmak gerek diye sanıyorum..
ateş olunmazsa eğer mumu eriten ateşler çoğalırdı çünkü.
