-Luis...-Peshperiti ajo si neper gjumesh. Por perseri nuk po i hapte syt. Mesa duket po enderronte per te.
-Anna ime ti, drita e syve te mi.
Pastaj u ul afer saj. Do priste aty derisa ajo te hapte syt. Pastaj duhej te perballej me gjithcka. Duhej te priste per me te miren, ose per me te keqen.
Nuk vonoi shume, dhe ajo gjumashe hapi syt. Hapi krahet, ferkoi syt, dhe pastaj pa ate, sydacin e saj. Pa njeher mire e mire, ferkoi edhe njehere syt. Pastaj u cua, lau fytyren jasht, u fut edhe njehere brenda me idene se kishte filluar te shihte alucinacione, por jo. Ai ishte aty, i teri dhe i beri. I sfilitur, i dobesuar, por perseri i bukur, i embel e terheqes. Perseri me ate shikim, me ato sy, perseri me ate parfum, me ate arome qe e mbyste gjithmone.
-Cfar dreqin kerkon ti ketu?
-Ty. Po te kerkoj ty. Kam ardhur deri ketu me guximin per te folur me ty, dhe nuk iki qe ketu pa sqaruar gjithcka mety. Nuk largohem qe ketu.
-Ah, pa shiko shiko? E cfar ke per te me shpjeguar? Cdo me thuash? Se sa mire puthte Mikela, apo se sa e afte eshte per te te zaptuaar ty? Mos me thuaj q eke ardhur te me shpjegosh se sa te shijoi ajo puthje, e se do ta provosh perseri? Sheh gje ‘’Mikel’’ ketu ti? Jo. Buzet qe kerkon ti, nuk jan ketu. Prandaj zhduku.
-Une nuk kam ardhur per buzet e Mikeles ketu. Kam ardhur per buzet e te vetmit njeriu qe dua.
Perfundoi ai fjaline, dhe e terheq pas vetes per ta puthur. Me njeren dore e shtrengon pas vetes qe ajo te mos I bente rezistence, dhe me tjetren e shtrengoi fytyren. Anna perpiqet ti shkeputet, por ishte e pamundur, e kishte kapur keq. E vetmja gje qe i ngelte ishte ti pergjigjej asaj puthjeje, por nuk e beri. Nuk e leshoi veten.
Ai e sheh qe ishte e kot, dhe e leshoi. Pastaj sheh veten me fytyre nga ana tjeter per shkak te nje shpulle qe i erdhi menjehere ne fytyre. U turbullua pak. Pastaj e sheh ne sy.
-Duhet te flasim si njerez.
-E pamundur, nuk kam kohe te te mesoj gjuhen e njerezve.
Ajo fliste me ironi, dhe pa ju dridhur qerpiku fare.
-Por duhet te flasim. Te pakten une kam nevoje te flasim.
..
-Ja ku erdhi dhe nena. Mesa duket do na bjeri pak shi tani ne korrik. Koha eshte vrenjtur pak dhe ret jan te erreta. Prandaj ti djalosh do qendrosh ketu, ndryshe ke per te rreshkitur rruges me makine. Rruga behet teper e keqe ketu kur bie shi.
-Oh, por gjyshe, Luisi eshte teper i kujdesshem kur ecen, apo jo Luis? –E sheh ajo duke shtrenguar dhembet.
-Por gjigthsesi, mendoj te qendroj me mire, te bej edhe une ca pushime.
Anna e sheh me nje shikim si te donte te thoshte ‘’kam per te ta nxire jeten pra’’. Ndersa Luisi i buzeqeshi. Sapo ju dha mundesia te qendronte pak me te, te flisnin, dhe ndoshta po te donte zoti, te rregullonte ndonje gje me te.
Anna e sheh me nje shikim si te donte te thoshte ‘’kam per te ta nxire jeten pra’’. Ndersa Luisi i buzeqeshi. Sapo ju dha mundesia te qendronte pak me te, te flisnin, dhe ndoshta po te donte zoti, te rregullonte ndonje gje me te.
-Hajde te keqen nena, te dalim jasht, te fusim pulat ne kotec, te sistemojme cdo gje se do na filloje shiu. Fshati ka pune.
-Eshte i qyteteruar ky nen, lere mos e luaj.
-Shiko kush flet .-Mundohet edhe Luisi ta ngacmoje.
-Hajde se ska te qyteteruar ketu. Me ndihmoni me pulat dhe shkoni gjeni ndonje dru te ndezim oxhakun te pjekim ndonje petull nga ato te mirat fare. Kemi edhe nje mysafire sot.
-Edhe une mysafire jam o nen.
-Po djalin e kemi te ri, ndersa ty te kemi te shtepise. Po hajde lerini fjalet tani.
Anna ndoqi gjyshen e saj me turinjt varur. Nderkoh Luisi nuk po mbante dot lumturine qe ndjente perbrenda. Me ne fund do mund te kalonte ca kohe tamam me Annen e tij.
-Gjyshe, jan te gjitha pulat? –Pyeti Anna e paduruar.
-Po po, te gjitha jan. Tani shkoni e gjeni ndonje dru te thate.
..
-Ti mysafiro, ik ne shtepi se per dru shkoj vet une.
-Jo se ska gje, kam qef te shetis nje cik une. Drrut meri ti.
-Ugh, idjot -.-!
Ai vetem e ndiqte nga pas. Normale qe se kishte len mendje ta linte ate te mblidhte drru vet, pasi ishte edhe shtatezan. Por thjesht po shtirej pak.
