Gustaríame escoitar o vento, sentilo, ao son da auga dun regato que corre. Gustaríame respirar ese aroma a herba, o perfume dunha flor, a brisa de outono. Quedar nun lugar así durante minutos, incluso horas, para atoparme a min mesma, para esquecerme de min.
Gustaríame espertar coa ilusión dun novo día e non co cansazo do anterior. Gustaríame saltar da cama con enerxía, unha enerxía inesgotable ata ben entrada a noite. Gustaríame querer vivir máis e querer durmir un pouco menos.
E camiñar sobre o aire e voar entre pólas e bailar xunto as follas que caen amodiño. Sentir a chuvia suave, non un diluvio, só gotas pequeniñas sobre a pel, sen preocuparme dos cristais das gafas nin do frío da tormenta.
Escoitar as badaladas e moverse ao seu son, durmir coa tormenta e espertar baixo o sol. A calor do fogar, a calor da ilusión, a calor da felicidade e a calor do propio amor.
Esforzarse a cada paso máis alá do esgotamento e loitar por unha meta que realmente desexo alcanzar. Pero ás veces esas metas esvaécense e pérdome polo camiño e xa non sei avanzar. É entón cando debo reconectar comigo, con quen son.
E só cando corpo e espírito están en equilibrio nacen as mellores obras que un podería crear.
Tan só reflexións nocturnas varias.
YOU ARE READING
Escritos varios de Outono
De TodoEscritos varios que elabore durante este outono. Haberá poema(s), relatos curtos e fragmentos de historias nas que estou traballando ^^. Inspirada no Wordtober (pero como sei que se me dá mal escribir todos os días), decidín crear unha sección de li...