Μία περιπέτεια σε πραγματική φύση. Ένας έφηβος βρίσκεται αντιμέτωπος με το άλλο φύλο και προσπαθεί να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητές του, διαταράσσοντας έτσι την γαλήνη και των δύο. Τι πραγματικά όμως έγινε; Ποιος ζημιώθηκε και ποιος βγήκε κερδισμένο...
Όταν τέλειωσα το φροντιστήριο την Παρασκευή πήγα, να βρω τον φίλο μου και μετά να πάμε στην πλατεία. Μόνο που, πριν πάμε στην πλατεία πήγαμε να πάρουμε ένα καφέ. Τι σόι "ντετέκτιβ" είμαστε χωρίς καφέ; Πήραμε καφέ και πήγαμε στο μέρος όπου ήταν με την κολλητή της πριν την συναντήσω στον τόπο συνάντησης, τότε, εκείνη την Παρασκευή, εκείνη την ώρα! Πήγαμε και όπως ανέφερα κάτσαμε πίσω από τα δέντρα σε ένα παγκάκι για να μην γίνουμε αντικείμενο προσοχής, και κάναμε πως μιλούσαμε, και όντως αυτό κάναμε!
Η ώρα περνούσε και Κωνσταντίνα, πουθενά! Ούτε φωνή - ούτε - ακρόαση! Ααα, τώρα που είπα φωνή... την πήρα 2 φορές με απόκρυψη για να δω αν θα το σηκώσει. ΔΕΝ το σήκωσε. ΤΟ περίμενα! Μετά από 10 λεπτά την πήρα κανονικά, δίχως απόκρυψη, με τον αριθμό μου. Δεν την είχα ξαναπάρει. Τότε το σήκωσε, είπε: "Ναι;" Τότε περίμενα για 3 δευτερόλεπτα, πάγωσα... Κυριολεκτικά, δεν ήξερα τι να πω. Βασικά ήξερα, ήξερα τι θα έκανε. Θα μου το έκλεινε. Σαφώς και είπα: "Σε παρακαλώ Κωνσταντίνα είμαι ο παρεξηγημένος και θέλω να μιλήσουμε, μην το κλείσεις, σε παρακ..." το έκλεισε!! Επίσης απέκλεισε τον αριθμό μου. Προσπάθησα να την πάρω από του φίλου μου 15 λεπτά αργότερα καθώς ήμουν ακόμα στην πλατεία, εκείνη. Όταν την πήρα, απάντησε δεν μίλησε. Ύστερα; Ύστερα απέκλεισε και του φίλου μου τον αριθμό, τερματίζοντας την κλήση. Και; Τι κατάλαβα; ΌΧΙ εγώ ήθελα --ακόμα-- να την βοηθήσω! Δεν τα παράτησα!
Πήγαμε καθίσαμε στο τόπο συνάντησής που είχα σχεδιάσει με την Κωνσταντίνα εκείνη την Παρασκευή να συναντηθώ, με εκείνον τον φίλο μου. Καθίσαμε και άρχισα να μιλάω μόνος μου. Βέβαια, τι πρωτότυπο; Κι όμως, δε πίστευα τι είχα κάνει! Δε πίστευα τι περίμενα να κάνω! Δεν απεπλίστηκα -απλά- εκνευρίστηκα άπειρα. Δεν ήξερα, και, τι έκανα λάθος απέναντί της ρε γαμώτο! Ακόμα και τώρα δεν γνωρίζω! ΊΣΩΣ ήμουν υπερβολικά καλός; Τι απ' όλα έγιναν; Τι ισχύει; Για να δούμε!
Μετά από 20 λεπτά ένας άλλος φίλος μου και αυτός από το σχολείο τέλειωσε από το φροντιστήριό του και μας βρήκε. Καθόμασταν λίγο πιο πέρα από το σημείο συνάντησης, σε ένα παγκάκι. Του είπα αν μπορώ να πάρω τηλέφωνο την κοπέλα. ΌΧΙ δεν το είπα σε όλους! Το είπα μόνο στους πιο έμπιστους φίλους μου. ΉΘΕΛΑΝ να μάθουν για να με βοηθήσουν. ΉΜΟΥΝ πολύ χάλια, δε βλεπόμουν, στα διαλείμματα ήμουν φάντασμα, στο μάθημα άγαλμα, άψυχο αντικείμενο. Την κάλεσα, απάντησε της μίλησα, και, το έκλεισε, απέκλεισε και αυτόν τον αριθμό!!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
