Bugün, günlerden ölüm. Ruhlar çığlık atıyor dünyalarında..
Duyuyorum, diğer herkes sağır olmuş haykırışlarına.
Ağlayın, akıtın zehrinizi. Kim bilebilirki içinizdekini?
Açıklamayın, bırakın merak etsinler gözyaşlarınızı. Anlatsanızda anlamayacaklar zaten.
Ben anlattım;
Hastanın dediler, kimse inanmadı.
Güldüm olmadı,
ağladım olmadı.
Insanlar birini küçümsemeye ne kadar da meraklı!
Değiştiremiyorum geçmişi ama gelecek avuclarımım içinde. Sağ ayağımla bastığım çukura, sol ayağımla basmıyorum.
Lanet olası gerçekler!
Ne zaman kaçsam beni yakalıyorlar.Herkesten kaçabiliyorum ama kendimden kaçamıyorum.
Gerçek benim. Benden daha gerçek birini daha tanımıyorum.
Iyi olduğumu söylememi istiyorlar.Bende bilmiyorum. Bazen iyiyim, bazen değilim. Genelde karanlığım. Bundandır kâbuslarım.
Ben gelmiş geçmiş en büyük kâbusum. Çünkü ben, gerçeğim.
Burada masum insan yok, herkes iblis kesilmiş. Aralarında bende varım.
Şeytanlara satıyorum ruhumu.
Kendimle baş edemiyorum.
Bıraktım, saldım kendimi acılara..
Olmazsa olmazımdır hüzün. En büyük gerçek mutsuzluk. Mutlu sonlar artık yok, hiç olmadılar..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cam Bardak
Non-FictionNeden bu adı seçtim, bilmiyorum. Hoşuma gitti sanırım. Kurgu yok. Sadece düşüncelerimi anlatıyorum. Karakter yok, hikaye yok. Elime Kalemi aldım ve yazdım. Kağıtların konuşabildiği bir dünyadan geliyorum. Nerden girdim nereden çıktım ben de bilmiyo...